အိုစာမင္းစာ မလိုတဲ့နိုင္ငံ (စာအုပ္အဖံုး)

                                                  မ်က္နွာဖံုး

                                                ေနာက္ေက်ာဖံုး

"စာအုပ္မ်က္ႏွာဖံုးေခါင္းစဥ္၊ အတြင္းေခါင္းစဥ္၊ အစီအစဥ္ နွင့္ ေနာက္ေက်ာဖံုး "

စာအုပ္မ်က္ႏွာဖံုးေခါင္းစဥ္:           : ပါရီ နဲ႔ အတူစီးေမ်ာျခင္း
စာေရးသူ                   :           : မင္းေမာ္လွျမင့္ ( YSO,PKU)

                                                        မ်က္ႏွာဖံုးပံုၾကီး

မ်က္နွာဖံုး ပံုေသးနဲ႔ စာသား

အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္မွ ဒီမိုကေရစီကို
နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ၾကံဳရသူ
ျမန္မာျပည္သားတစ္ဦး၏ ဥေရာပလူေနမႈ
အေတြ႔အၾကံဳ မ်ားႏွင့္ ေဒသႏၱရဗဟုသုတ
တို႔ကို စုစည္းတင္ျပထားပါသည္။





             





အတြင္းစာရြက္ေခါင္းစဥ္ :           : ပါရီ နဲ႔ အတူစီးေမ်ာျခင္း ႏွင့္
                                            ဂ်ာနယ္ေပၚကေဆာင္းပါးမ်ား
                                            မင္းေမာ္လွျမင့္ ( YSO,PKU)

(ဤစာအုပ္ပါေဆာင္းပါးမ်ားတြင္ လိုအပ္ေသာအခ်က္အလက္မ်ားကို Wikipedia နွင့္
သက္ဆိုင္ရာ website မ်ားမွရွာေဖြကိုးကားထားပါသည္)

ေဆာင္းပါးအစီအစဥ္

၀၁.  အရွင္ကုသလသာမိ(ဂ်ာမဏီ) ၏ အမွာစာ
၀၂.  ဒိန္းမတ္ကမဂၤလာေဆာင္ဖိတ္စာ
၀၃.  ႏို႔ဆီမသံုး၊ ၀က္နားရြက္မစားတဲ့နိုင္ငံ
၀၄.  ေရာမေရခ်မ္းစဥ္
၀၅.  ငွက္စာေကြ်းျခင္း(Feed the Birds)
၀၆.  ပ်ံေပဦးေတာ့ ေဟာ္လန္ကစာပို႔ခိုေလးေရ..
၀၇.  Save Forests for our Kids
၀၈.  ေက်ာင္းသားေတြအလုပ္လုပ္ၾကတဲ့ဒိန္းမတ္နိုင္ငံ
၀၉.  အလုပ္ဟူသမွ် ဂုဏ္ရိွစြ
၁၀.  သမီးတို႔ေက်ာင္းက ဖက္ရွင္ရိႈး
၁၁.  ဒိန္းမတ္နိုင္ငံသားျဖစ္ခြင့္
၁၂.  လက္ေဆးၾကေသာ ကေလးမ်ား
၁၃.  ပါရီ နဲ႔အတူစီးေမ်ာျခင္း
၁၄.  သူတို႔ဆီက ဓေလ့ေလးတစ္ခု
၁၅.  အမ္မလီ မွသည္ ပိုးမီ ဆီသို႔
၁၆.  အိမ္မွာေအာ္တဲ့ မီး Alarm !
၁၇.  ဒိန္းမတ္ကလက္ေဆာင္ေပးျခင္းအေလ့အထ
၁၈.  မိုးယံကစိတ္ထားရွင္မ်ား
၁၉.  ျမတ္ဗုဒၶကိုယံုၾကည္ကိုးကြယ္လာေသာဒိန္းမတ္ကဇနီးေမာင္ႏွံ
၂၀.  အသက္တစ္ေခ်ာင္း
၂၁.  ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ပြါး လြန္စြာအက်ိဳးမ်ား
၂၂.  ေဖေဖ နဲ႔ ကဗ်ာဆရာၾကီးတင္မိုး၊ မင္းသားအံ့ေက်ာ္
၂၃.  ကေလး၊ လူငယ္၊ လူၾကီးတို႔အတြက္ျမန္မာ႔စြယ္စံုက်မ္း
၂၄.  မွတ္မိသမွ် တစ္ေခတ္တစ္ခါက ပခုကၠဴ ဂုဏ္ေဆာင္ ေဘာလံုးနဲ႔အားကစားသမားမ်ား
၂၅. စာေရးသူ ၏ ကိုယ္ေရးအက်ဥ္း
၂၆. Biography of Min Maw Hla Myint( written by Min Thaw Hla Myint)

စာအုပ္မ်က္နွာဖံုးအတြက္ အျခားပံုမ်ား။

                                         

                                                        အရံ ၁

                                                    အရံ  ၂

                                                     အရံ ၃
     
   

 ေနာက္ေက်ာဖံုးအတြက္ ဓါတ္ပံုကုန္ၾကမ္း(အဆင္ေျပသလိုသံုးရန္)

                                                 ေက်ာပံု ၁

                                              ေက်ာ္ပံု ၂

                                              ေက်ာပံု ၃

 ဂ်ာနယ္ေပၚမွာ

                                                   ဂ်ာနယ္ေပၚ ၁

                                                 ဂ်ာနယ္ေပၚ ၂

                                                  ဂ်ာနယ္ေပၚ ၃

                                                   ဂ်ာနယ္ေပၚ  ၄
     

                                                   ဂ်ာနယ္ေပၚ  ၅

                                                 ဂ်ာနယ္ေပၚ  ၆

                         
 ေနာက္ေက်ာဖံုးစာသား

ဒုစရိုက္မႈေတြ နည္းပါးၿပီး ေအးခ်မ္းတဲ့ႏိုင္ငံ၊ ပညာေရး, လူမႈေရး, ႏိုင္ငံေရးစနစ္ေတြ
ျငိမ့္ၿငိမ့္ေညာင္းေညာင္း သာသာယာယာ စီးေမ်ာေနတဲ့ႏိုင္ငံက ေကာင္းတဲ့အခ်က္ေတြကို
အတူယူသင့္တန္တာယူၿပီး ေဆာင္ရြက္ၾကရင္ျဖင့္ ...

အရွင္ကုသလသာမိ(ဂ်ာမဏီ)

                     



               

"အရွင္ကုသလသာမိ(ဂ်ာမဏီ) ၏ အမွာစာ"

ျမန္မာျပည္ေရာက္ခိုက္ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ရြာကို အလည္လိုက္သြားေတာ့ ခရီးေရာက္မဆိုက္ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕
အဘြားက “ကိုယ္ေတာ့္လက္ထဲက ဘာစာအုပ္လဲ”ဆိုၿပီး ေျပာေျပာဆိုဆို စာအုပ္ကို လွမ္းယူလိုက္
ပါတယ္။ “ကိုယ္ေတာ့္စာအုပ္နာမည္က တယ္ဟုတ္ပါလား၊ အိုစာမင္းစာ မလိုတဲ့ႏိုင္ငံဆိုပါလား၊
တပည့္ေတာ္မွာေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂ဝ ေလာက္ အိုစာမင္းစာေလး စုထားတာ … တင္ပါးထဲ ထည့္လိုက္ရၿပီ"
လို႔ဆိုတယ္။ အဘြားက အသက္ ၇ဝ ေက်ာ္ၿပီ။ တစ္ေန႔က ေခ်ာ္လဲၿပီး တင္ပါးဆံုရိုးက်ိဳးသြားတာ
ေဆးရံုတက္လိုက္ရလို႔ သူ႔ရဲ႕အိုစာမင္းစာအတြက္ ရွာေဖြစုေဆာင္းထားတဲ့ ေငြေၾကးေလးေတြ
တင္ပါးခဲြစိတ္တာအတြက္ ကုန္သြားၿပီလို႔ ေျပာေနတာပါ။

ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က ဒိန္းမတ္က စာေရးဆရာမင္းေမာ္လွျမင့္ရဲ႕ “အိုစာမင္းစာ မလိုတဲ့ႏိုင္ငံ”စာအုပ္ေလးက
ျမန္မာႏိုင္ငံစာအုပ္ေစ်းကြက္အရဆိုလ ွ်င္ အေတာ္ေအာင္ျမင္တယ္လို႔ ဆိုရမယ္။
ကိုယ့္ႏိုင္ငံက လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ အိုစာမင္းစာအတြက္ ႀကိဳးစားစုေဆာင္းေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ
အိုစာမင္းစာ မလိုတဲ့ႏိုင္ငံဆိုေတာ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း ျဖစ္သြားတာလည္း ပါေပလိမ့္မယ္။
ဒိန္းမတ္မွာ ပံုမွန္အလုပ္လုပ္တဲ့သူေတြအေနနဲ႔ အစိုးရကို ေပးထားတဲ့အခြန္ေတြေၾကာင့္
အသက္ႀကီးတဲ့အခါ အစိုးရက ျပန္လည္ၿပီး ေအးေဆးသက္သာေနလို႔ရေအာင္ ေဆာင္ရြက္
ေပးထားတဲ့သေဘာပါ။ ကိုယ့္ဆီမွာက အစိုးရဝန္ထမ္းေတြသာ ပင္စင္လခရေပမယ့္ ဒိန္းမတ္မွာေတာ့
လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ အခြန္ေပးထားတဲ့အတြက္ အလုပ္နားလို႔ပင္စင္ယူတဲ့အခါ ပင္စင္လစာေတြ
ရၾကပါတယ္။ က်န္းမာေရးအတြက္ကလည္း သာမန္ေဆးကုသမႈမွသည္ ေဆးရံုတက္ အၾကီးစား
ခြဲစိတ္မႈအထိမည္သည့္ကုန္က်စားရိတ္မွမေပးရဘဲ အခမဲ့၀န္ေဆာင္မႈေပးတဲ့အတြက္အိုစာမင္းစာရယ္လို႔
သီးသန္႔စုေနစရာ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့။ ဆရာမင္းေမာ္လွျမင့္ရဲ႕ ပထမစာအုပ္မွာ ဒိန္းမတ္နဲ႔ဥေရာပႏိုင္ငံေတြ
က ႏိုင္ငံေရး၊ ပညာေရး၊ လူမႈေရး ဗဟုသုတေလးေတြကို ဟိုနည္းနည္းဒီနည္းနည္းနဲ႔ ကိုယ့္ႏိုင္ငံစာဖတ္
ပရိသတ္ေတြဆီကို မိတ္ဆက္ေပးခဲ့တယ္။

အခု သူက ဒုတိယေျမာက္ေျခလွမ္းအျဖစ္ “ပါရီနဲ႔အတူ စီးေမ်ာျခင္း”ဆိုၿပီး ေနာက္တစ္လွမ္း
လွမ္းလိုက္ျပန္ပါၿပီ။“ပါရီနဲ႔အတူ စီးေမ်ာျခင္း”လို႔ အဓိကေခါင္းစဥ္ေပးထားေပမယ့္ ပါရီမွာ
စီးေမ်ာခဲ့တာေတြအမ်ားႀကီးကိုေတာ့ေတြ႕ရမွာ မဟုတ္ေပဘူး။
ပါရီကို မိသားစုနဲ႔ခရီးသြားရင္း ေျမေအာက္ရထားဘူတာကေန အေတြးအစဥ္ေလးေတြ
လြင့္ေမ်ာသြားတဲ့သေဘာေလာက္ပါပဲ။ မိသားစုနဲ႔အတူ ဥေရာပခရီးသြားခဲ့တာေတြကိုေတာ့
ေနာက္စာအုပ္ေတြမွာဆက္ေရးမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီစာအုပ္မွာေတာ့ ပါရီကေန အေတြးစဥ္ေတြ
လြင့္သြားတာေတြနဲ႔အတူဥေရာပႏိုင္ငံေတြက အထူးသျဖင့္ ဒိန္းမတ္က ပညာေရး၊ လူမႈေရးဆိုင္ရာ
ဗဟုသုတေတြကိုပဲဆက္လက္မ ွ်ေဝသြားတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဥေရာပမွာေနတဲ့ ကိုယ္ေတာင္ မသိရေသးတဲ့
ဗဟုသုတေတြအမ်ားႀကီးပါေနတာျဖစ္လို႔ ျမန္မာျပည္စာဖတ္ပရိသတ္အတြက္ေတာ့ အသစ္အဆန္းေတြနဲ႔
ဖတ္မၿငီးျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။

တကယ္ေတာ့ ဆရာမင္းေမာ္လွျမင့္ဟာ စာေရးစားတဲ့ စာေရးဆရာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကမၻာမွာ
ဒုစရိုက္မႈေတြ နည္းပါးၿပီး အေအးခ်မ္းဆံုးနဲ႔အခ်မ္းသာဆံုးႏိုင္ငံစာရင္းမွာ ပါတဲ့ ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံေလးမွာ
ခ်စ္စရာမိသားစုေလးနဲ႔ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနထိုင္ရင္း၊ အမိျမန္မာျပည္ကိုလည္း အေဝးကေန
လြမ္းဆြတ္ရင္းနဲ႔ သူသိတဲ့ဗဟုသုတေလးေတြကို ျမန္မာျပည္သူေတြဆီ လွမ္းပို႔ေပးေနသူတစ္ေယာက္ပါ။
ေအးခ်မ္းတဲ့တိုင္းျပည္မွာေနထိုင္ရင္း မေအးမခ်မ္းျဖစ္ေနေသးတဲ့ အမိျမန္မာျပည္အတြက္
သူ႔ေစတနာေတြကသူ႔စာေတြမွာ အထင္အရွား ေဖာ္ျပေနေလ့ရွိတယ္။
သူ႔စာအုပ္မွာပါတဲ့ေခါင္းစဥ္ေလးေတြၾကည့္ရံုနဲ႔ အမိေျမကို လြမ္းဆြတ္တာေတြ၊ သံေယာဇဥ္ႀကီးမားပံု
ေတြကိုေတြ႕ရမွာျဖစ္တယ္။

ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံနဲ႔ဥေရာပအေၾကာင္းေတြ ေရးထားေပမယ့္ သူ့ဇာတိ ေရစၾကိဳ၊ ပခုကၠဴကအေၾကာင္းေလး
ေတြလည္းတခုတ္တရ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပထားတာကိုလည္း ေတြ႕ရတယ္။ ပခုကၠဴသားေတြအတြက္
ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ျပန္လည္စၿမံဳ႕ျပန္ရင္း ေပ်ာ္စရာေလးေတြ ျဖစ္သြားမွာပါ။
ရိုးသားၿပီးခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ မိသားစုေလးနဲ႔ ေအးခ်မ္းတဲ့တိုင္းျပည္ေလးက စာေရးဆရာဟာ
သူေမြးဖြားရာတိုင္းျပည္ကိုလည္း ေအးခ်မ္းသာယာတဲ့ဓာတ္ကေလးေတြ ကူးစက္ေစလိုပံု ရပါတယ္။
သူ႔စာေတြက အလကၤာေျမာက္ေအာင္ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ဖြဲ႕ႏဲြ႕ထားတာ မဟုတ္ေပမယ့္
သူ႔ေစတနာေတြကေတာ့ ခမ္းနားလွတယ္လို႔ဆိုရင္ သူ႔စာဖတ္ၿပီးသူေတြကေတာ့ ျငင္းခ်က္ထုတ္လိမ့္မယ္
မထင္ပါဘူး။

ကမၻာေပၚမွာ ဘယ္ႏိုင္ငံရဲ႕ ဘယ္စနစ္ကိုမွ အေကာင္းဆံုး၊ အလွဆံုးလို႔ မဆိုစေကာင္းေပမယ့္
ဒုစရိုက္မႈေတြ နည္းပါးၿပီး ေအးခ်မ္းတဲ့ႏိုင္ငံ၊ ပညာေရး, လူမႈေရး, ႏိုင္ငံေရးစနစ္ေတြ
ျငိမ့္ၿငိမ့္ေညာင္းေညာင္း သာသာယာယာ စီးေမ်ာေနတဲ့ႏိုင္ငံက ေကာင္းတဲ့အခ်က္ေတြကို
အတူယူသင့္တန္တာယူၿပီး ေဆာင္ရြက္ၾကရင္ျဖင့္ အမိျမန္မာျပည္အတြက္ အက်ိဳးယုတ္ႏိုင္စရာ
မရွိပါဘူး။ စာေရးဆရာ မင္းေမာ္လွျမင့္ရဲ႕ “ပါရီနဲ႔အတူ စီးေမ်ာျခင္း”စာအုပ္ေလးက အမိျမန္မာျပည္ကို
အေကာင္းဘက္သို႔ ဆက္လက္ခ်ီတက္ႏိုင္ေစဖို႔ အေတြးစေလးေတြ ရရွိသြားေစမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။

အရွင္ကုသလသာမိ
ပဓာနနာယကဆရာေတာ္
ဓမၼဒူတျမန္မာေက်ာင္း (ဂ်ာမဏီ)
ဓမၼဆာယာ ဓမၼအရိပ္ေက်ာင္း( ဒိန္းမတ္)
kusalasami@gmail.com
+4915214489565
၅၊ ၅၊ ၂၀၁၈

"မွတ္မိသမွ် တစ္ေခတ္တစ္ခါက ပခုကၠဴ ဂုဏ္ေဆာင္ ေဘာလံုးနဲ႔အားကစားသမားမ်ား"

လြန္ခဲ့တဲ့နွစ္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္ ၁၉၈၀ ၀န္းက်င္ေတြတုန္းက ပခုကၠဴျမိဳ႔မွာ
"ေျမလတ္ဧရာဖလားေဘာလံုးျပိဳင္ပြဲ" ကို က်င္းပခဲ့ဖူးျပီး
ျမိဳ႔ရဲ့ေဘာလံုးကြင္းမွာလည္း ေဘာလံုး၀ါသနာအိုးေတြနဲ႔ ၾကိတ္ၾကိတ္တိုး
စည္ကားခဲ့ဖူးပါတယ္။

လာေရာက္ပါ၀င္ယွဥ္ျပိဳင္ခဲ့ၾကတဲ့ ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိသမွ် အသင္းေတြ
ကေတာ့ ေျမာင္ျမိဳ႔နယ္အသင္း၊ ျမင္းမူအသင္း၊ တပ္မအသင္း၊ မႏၱေလး
တကၠသိုလ္အသင္း၊ စီးကရက္စက္ရံုအသင္း၊ ေရစၾကိဳအသင္း၊
မိတၳီလာခ်ည္မွ်င္အထည္စက္အသင္း၊ ေအာင္လံအသင္း၊ ဟဲဟိုးအသင္း၊
မိတီၳလာRTCအသင္း၊ ခလရ(၄)အသင္း၊
စတာေတြျဖစ္ၾကျပီး အၾကိတ္အနယ္ယွဥ္ျပိဳင္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ရပ္ကြက္ေတြထဲမွာလည္း ကိုယ္မဲႏိႈက္ရထားတဲ့ဂိုးအေရအတြက္နဲ႔
ပြဲျပီးသြားရင္ အနိုင္ေငြရတဲ့ တြဲေဘာ ေတြလည္းအထူးေခတ္စားခဲ့ပါတယ္။
တြဲေဘာတစ္ေစာင္ ၁၀က်ပ္၊၊ ၅၀ က်ပ္၊ ၁၀၀ က်ပ္ စသျဖင့္ ေပါ့ခင္ဗ်ား။
တစ္ေစာင္၀ယ္ရင္ ၂:၁ ၊ ၃:၀ စတဲ့ ဂိုးအေရအတြက္လက္မွတ္ေလး
ရပါတယ္။
မဲႏိႈက္ရထားတဲ့ အေရအတြက္နဲ႔ ပြဲျပီးလို႔ ၁၀၀ တန္၀ယ္ထားရင္
ေငြ တစ္ေထာင္ရမွာပဲျဖစ္ပါတယ္။
ကိုယ္ျဖစ္မယ္ထင္တဲ့ ဂိုးအေရအတြက္ကိုလည္း ခန္႔မွန္းထိုးလို႔ရပါေသးတယ္။

ေဘာလံုးပြဲစတင္ကန္မယ့္ ညေန ၃၊ ၄ နာရီ၀န္းက်င္ဆို လူေတြတဖြဲဖြဲနဲ႔
ေဘာလံုးကြင္းကိုေရာက္လာၾကပါျပီ။
သာမန္ရိုးရိုးပဲ ေဘာလံုးပြဲလာၾကည့္သူေတြကေတာ့ သိပ္အေစာၾကီးၾကိဳ
လာဖို႔မလိုေပမဲ့ ေဘာလံုးပြဲေလာင္းခ်င္တဲ့သူမ်ားကေတာ့ တစ္ဦးခ်င္း
ေကာ အဖြဲ႔လိုက္ပါ ၀ိရိယ ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ေစာေရာက္ေနၾကပါျပီ။
ေလာင္းေၾကးဘယ္လိုေပါက္ေနတယ္ဆိုတာ စနည္းနာၾကျပီး ကိုယ္
ၾကိဳက္တဲ့ဘက္ကေန ေလာင္းေၾကးထပ္ၾကပါေတာ့တယ္။
အဲဒီတုန္းကေတာ့ ကစားမယ့္အသင္းလိုက္လို႔ ၁ဂိုးေၾကာ၊ ၂ ဂိုးေၾကာ၊
ဂိုး၀က္ စသျဖင့္ ေလာင္းေၾကးေပါက္လို႔ ကိုယ္ကဂိုးေၾကာေပးေလာင္းရင္
အေပၚကေနတယ္ေျပာလို႔ ကိုယ္ကဂိုးေၾကာယူထားရင္ ေအာက္ကထိုင္
ထားတယ္ကြာ စသျဖင့္ေျပာၾကပါတယ္။

ေဘာလံုးပြဲမွစျပီဆိုလည္း အားေပးသံေတြ၊ ဆဲဆိုသံေတြဆူညံ
ပြက္ေလာရိုက္ေနတဲ့ၾကားက ေျမပဲဆားေလွာ္ေရာင္းသံ၊ စီးကရက္၊
ကြမ္းယာေရာင္းသံ၊ေရခဲေခ်ာင္းေရာင္းသံေတြကိုၾကားရမွာျဖစ္သလို
တစ္ခါတစ္ရံ ကြင္းထဲမွာေဘာလံုးသမားေတြက ရန္ျဖစ္ၾက၊
ကြင္းျပင္ကပြဲၾကည့္ပရိသတ္အခ်င္းခ်င္းရိုက္ၾကနွက္ၾကနဲ႔ အင္မတန္မွ
ပခုကၠဴ ေဘာလံုးကြင္းၾကီးဟာအသက္၀င္ခဲ့ဘူးပါတယ္။
....................................................

"ပခုကၠဴျမိဳ႔နယ္ေဘာလံုးေရႊေခတ္"

ကြ်န္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းမမွီလိုက္တဲ့ ပခုကၠဴျမိဳ႔ရဲ့ ေဘာလံုးသမား
ၾကီးေတြကေတာ့ ဆရာဦး၀င္းေဖေလး၊ ဆရာဦးသိန္းေရႊ၊ ဆရာသန္း၊
ဦးဘိုေရႊ၊ ဦးမွတ္ေက်ာ္၊ ဦးျမေသာင္း၊ ဦးျမေအး တို႔ျဖစ္ပါတယ္။

ပခုကၠဴျမိဳ႔နယ္ရဲ့ေဘာလံုးေရႊေခတ္လို႔ေတာင္ေျပာလို႔ရမယ့္ ၁၉၇၈ ၀န္းက်င္
ေတြတုန္းကမေကြးတိုင္းအသင္းၾကီးရဲ့ ကစားသမားတစ္၀က္နီးပါးဟာ
ပခုကၠဴကေဘာလံုးသမားေတြျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

မွတ္မိသမွ်ကေတာ့ ေရွ႕တန္းကေန သူ႔ကိုယ္လံုးၾကီးနဲ႔ တိုးခါ တိုက္ခါ ကာခါ
ေဘာလံုးကိုဂိုးေရွ႔ထိရေအာင္ဆြဲယူျပီး ဂိုးသြင္းတတ္တဲ့ ကိုသန္းထြန္း၊
ေဘာလံုးခ်စ္သူေတြကေတာ့ အသားမဲမဲ ေတာင့္ေတာင့္၊ ေထာင္ေထာင္
ေမာင္းေမာင္းၾကီးမို႔ ခ်စ္စနိုးနဲ႔ "ႏြားၾကီး" လို႔ ေခၚျပီးအားေပးၾကပါတယ္။

ကို "စန္းလြင္" ကလည္း အေျပးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေရွ႕တန္းဘယ္၀င္းကေန
တစ္ဘက္အသင္းကို တုန္လႈပ္ေအာင္ ထိုးေဖါက္ကစားနိုင္ခဲ့တဲ့သူျဖစ္ျပီး
မႏၱေလးတကၠသိုလ္ရဲ့လက္ေရြးစင္တစ္ဦးလည္းျဖစ္ပါတယ္။

ေရွ႔တန္းမွာကစားတဲ့ ေရႊေခ်ာင္းက" ေဌးလြင္"ကေတာ့
အေျပးေကာင္းေကာင္းနဲ႔မရမကဂိုးကိုရေအာင္ယူတတ္ပါတယ္။
တစ္ဘက္အသင္းဂိုးေရွ႕မွာေျခေထာက္နဲ႔ ကန္ဖို႔မမွီတဲ့ေဘာလံုးကို
ဒိုင္ဗင္ပစ္ေခါင္းတိုက္လို႔ ဂိုးရေအာင္သြင္းတဲ့သူပါ။

ေနာက္တန္းကေန အတြဲညီညီနဲ႔ တံတိုင္းၾကီးေတြပမာ ကာရံကစားခဲ့ၾက
သူေတြကေတာ့ ကိုေဇာ္၀င္း( "ေဗဒါ")၊ ကို"သန္းေအာင္" ညီအစ္ကို
၂ေယာက္နဲ႔"ဘဲၾကီး" ေခၚ ကိုေဇာ္၀င္း နဲ႔ ခင္ေမာင္သန္းဦး တို႔ပဲ
ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။

ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ အဲဒီ ၁၉၇၈ ၀န္းက်င္ ေဘာလံုးကစားတာ
ေတာ္တဲ့သူေတြကေတာ့..
ကိုဘိုနီ(စက္မႈတကၠသိုလ္)၊ ကိုဘပု၊ ကိုစိုးျမင့္(ဆူးလံုး)၊ စိန္သန္း(ေရႊေခ်ာင္း)၊
ကို "ေက်ာ္ညြန္႔ၾကီး"(ဂိုး)၊
ကိုထြန္းေရႊ(စီးကရက္)၊ နွင္းေ၀(စီးကရက္)၊ မင္းေဇာ္(စီးကရက္)၊
မ်ိဳးမင္း(စီးကရက္)၊ ၀င္းနိုင္(ေရႊေခ်ာင္း)၊ ေစာလြင္(ေရႊေခ်ာင္း)၊
ဖိုးခိုင္(ေရႊေခ်ာင္း)၊တင္မင္း(အမွတ္၉)နဲ႔ ေရႊကူထဲက ကိုဖိုးတင္၀င္း၊
ကိုညြန္႔တင္၊ စံ၀င္းေမာင္၊ ညွပ္ၾကီးတို႔ျဖစ္ၾကပါတယ္။

ကိုစိုးျမင့္(ေခၚ) ဆူးလံုးကေတာ့ ေဘာလံုးကစားတာျမန္ျပီး အလိမ္အေခါက္
ေကာင္းသလို လူခ်တာလည္းနံမည္ၾကီးတာေၾကာင့္..
တစ္ရက္သား ေဘာလံုးအတူေလ့က်င့္ၾကရင္း
"ကိုဆူးလံုး ကြ်န္ေတာ့္ကို..လူခ်ျပစမ္းပါဗ်ာ" ဆိုေတာ့."မင္း ၀င္လုၾကည့္ေလ.."
ဆိုတာနဲ႔ သူ႔ေျခေထာက္ထဲက ေဘာလံုးကို ၀င္လုလိုက္ပါတယ္။
သူဘယ္လိုဘိနပ္ကဘားနဲ႔ ေခါက္လိုက္တာမျမင္ရေပမယ့္
ကြ်န္ေတာ့္ ေျခသလံုးရိုးအေခါက္ခံရျပီး ပူကနဲျဖစ္သြားပါတယ္။
နွစ္ခါ၊ သံုးခါေလာက္ ၀င္လုၾကည့္ျပိး ေျခသလံုးရိုးလည္းနာလာတာေၾကာင့္
၀င္မလုရဲေတာ့ပါဘူးခင္ဗ်ား။

ၾကံဳၾကိဳက္လို႔ေျပာရရင္ျဖင့္ ၁၉၇၀ ၀န္းက်င္၊
ဗဟာဒူး၊ လွေဌး တို႔ ျမန္မာ႔ေဘာလံုးေရႊေခတ္တုန္းက အီရန္မွာကန္တဲ့
အီရန္ နဲ႔ ျမန္မာ ဖိုင္နယ္ပြဲမွာ ျမန္မာကေျခအသာနဲ႔နိုင္ရမယ့္ဟာကို
အိႏၵိယဒိုင္က မ်က္နွာလိုက္ျပီး ျမန္မာ႔ေျခေထာက္ထဲ ေဘာလံုးေရာက္ရင္
ကို တရႊီရႊီ နဲ႔ ခရာမႈတ္ေနတာေၾကာင့္ လူခ်အင္မတန္နံမည္ၾကီးတဲ့
လွဟန္ ၾကီးကို မီးစိမ္းျပလိုက္တာ သတိရမိပါတယ္။
လွဟန္ၾကီး တြယ္လိုက္တာ ဒိုင္လည္းမျမင္ရပဲ အီရန္ေဘာသမားေတြကို
ထမ္းစင္နဲ႔ ထုတ္.ထုတ္သြားရေၾကာင္း ခင္ေမာင္ေထြး(ပ်ဥ္းမနား) ျပန္ေရး
ျပထားတဲ့စာအုပ္မွာဖတ္ဖူးခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီျမန္မာ့ေဘာလံုးေရႊေခတ္တုန္းက ဂ်ာမဏီနိုင္ငံကအသင္းမ်ိဳးေတြေတာင္
ျမန္မာနိုင္ငံကို ေျခစမ္းပြဲေတြလာကန္ေလာက္ေအာင္ ျမန္မာ့ေျခဟာကမာၻ႔
အဆင့္မွီခဲ့ပါတယ္။
ေအာင္ဆန္းကြင္းထဲမွာ ျမန္မာ့လက္ေရြးစင္ လွေဌး၊ ျဖဴျဖဴ ေသးေသး က
ဂ်ာမဏီေနာက္တန္း လူထြားၾကီးေတြကို အရူးျဖစ္က်န္ေအာင္ လိမ္ေခါက္လို႔
ဂိုးရေအာင္သြင္းခဲ့တာကို ေဖေဖနဲ႔သြားၾကည့္ရင္း မ်က္စိထဲစြဲေနဖူးပါတယ္။
.........................................................
"အ.ထ.က(၁) ပခုကၠဴ ဂုဏ္ေဆာင္ေဘာလံုးသမားမ်ား"

မွတ္မိသမွ် ၁၉၇၈ ၀န္းက်င္တုန္းက ပခုကၠဴ အထက(၁) မွာ
လက္ေရြးစင္ေတြအေနနဲ႔ ကစားခဲ့ၾကတဲ့သူေတြကေတာ့
ေမာင္ကိုေလး(ေပါင္းေလာင္းရွင္)၊ ေမာင္ကို(K ၾကီး)၊
ေက်ာ္မင္း(ထင္းတန္း)၊မိုးေမာင္သန္း(ဗုဒၶကုန္း)၊ မင္းေမာ္( ဗုဒၶကုန္း)၊
ေအာင္ေက်ာ္ဆန္း(စြန္သိုက္)၊ခင္ေမာင္သန္းဦး(ဘဏ္)၊ဖိုးေရႊ(စြန္သိုက္)၊
ေက်ာ္လင္း(ေပါင္းေလာင္းရွင္)၊စံ၀င္းေမာင္(ေရႊကူ)၊ လြင္ေမာ္ဦး(ေရႊကူ)၊
ဥာဏ္ထြန္း(စိန္ပ်ံ)၊ တင္ေဌး(၀ါးတန္း)၊ေငြစိုး(ဗုဒၶကုန္း)၊
ခင္ေမာင္ေဌး(ေခ်ာင္းကူး)၊ေမာင္ကိုကို(အီစမန္)၊ ေ၀လင္းဦး(ေရႊကူ)၊
ေက်ာ္မင္း(တပ္ရင္း ၈၇)၊ မင္းဟန္(ဖိုးပါ၊ရဲစခန္း)၊ ေဂ်ာ္လီသန္း၊
ေတာ္မီသန္း၊ တင္ထြန္း(ဖိုးကုလား)၊ ၀င္းနိုင္(ေခါေလး)၊
ေမာင္ကို(ထင္းတန္း)၊ ဖိုးေက်ာ္(တံတားဦး)၊ သန္းေဆြ(၀ါးတန္း)၊
တို႔ျဖစ္ၾကျပီး ေရစၾကိဳ အထက၊ ေပါက္ အထက၊ ျမိဳင္ အထက
ေက်ာင္းေတြနဲ႔အျပန္အလွန္ ခ်စ္ၾကည္ေရးပြဲေတြ
ကစားခဲ့ၾကဘူးပါတယ္။
...............................................................
"ပခုကၠဴျမိဳ႔နယ္ လက္ေရြးစင္အားကစားသမားမ်ား"
(၂၅ ျမိဳ႔နယ္ ေက်ာင္းေပါင္းစံုေျပးခုန္ပစ္ျပိဳင္ပြဲ)

၁၉၇၈ ၀န္းက်င္ေတြတုန္းက၂၅ျမိဳ႔နယ္ေက်ာင္းေပါင္းစံုေျပးခုန္ပစ္ျပိဳင္ပြဲကို
မေကြးတိုင္းကြင္းၾကီးမွာ နွစ္စဥ္က်င္းပေလ့ရိွျပီး ျမိဳ႔နယ္အသီးသီး
မွေက်ာင္းသားလက္ေရြးစင္ေတြအၾကိတ္အနယ္ယွဥ္ျပိဳင္
ကစားခဲ့ၾကပါတယ္။
ပခုကၠဴျမိဳ႔နယ္အသင္းဟာလည္း ဆားစည္ေက်ာင္း၊ မေကြးေကာလိပ္
စတဲ့ေနရာေတြမွာ တည္းခိုလို႔ယွဥ္ျပိဳင္ခဲ့ၾကပါတယ္။

အားကစားသမားအေက်ာ္အေမာ္ေတြကေတာ့
ခင္ေမာင္သန္းဦး(ထ၁၊တာလတ္)၊ေအာင္ေမာင္း(မီတာတစ္ေသာင္း)၊
ေငြၾကဴ (၀ါဇီ)၊ ခင္ေက်ာ္စိုး (မီတာ၁၀၀.၀ါဇီ)၊
မင္းေမာ္(ထတစ္၊တန္းေက်ာ္ေျပး)၊ ေဇာ္မင္း(ထ၁၊အေျပး၊ တပ္ရင္း ၈၇)
ကံခႊ်န္ေမာ္(ထ၁၊အလ်ားခုန္)၊ ေက်ာ္သက္ဦး(ထ၁၊ တာတို)၊
ေဇာ္၀င္းနိုင္(ထ၂၊အပစ္၊ တပ္ရင္း ၈၇) ၊ သန္းျမင့္(ထ၂၊မီတာ၂၀၀) တို႔နဲ႔

မေ၀(ထ၁၊ ရဲစခန္း) ေအးေအးျမင့္(လ၂၊ တာတို)၊ ၀င္းမို႔မို႔(ထ၁၊ တာတို)၊
ခင္ေအးညိဳ(လ၂၊အျမင့္ခုန္)၊ခင္ေလးႏြယ္(၀ါဇီ၊ အလ်ားခုန္)၊
ေအးေအးညြန္႔(ေဒါင္းလွ၊ တာတို) တို႔ျဖစ္ၾကပါတယ္။
.........................................................
"ပခုကၠဴ ေကာလိပ္ ဂုဏ္ေဆာင္ေဘာလံုးနွင့္အားကစားသမားမ်ား"

၁၉၈၀ ၀န္းက်င္ေတြမွာ ပခုကၠဴေကာလိပ္လက္ေရြးစင္ အသင္းဟာ
တကၠသိုလ္နွင့္ေကာလိပ္ေပါင္းစံု ေဘာလံုးျပိဳင္ပြဲရဲ့ ေပါင္းေလာင္းဇံုမွာ
ယွဥ္ျပိဳင္ကစားခဲ့ၾကပါတယ္။
ပ်ဥ္းမနားျမိဳ႔နယ္ရဲ့ျမက္ခင္းထားတဲ့ေဘာလံုးကြင္းမွာ ယွဥ္ျပိဳင္ခဲ့ၾကျပီး
ေရဆင္း စိုက္ပ်ိဳးေရးတကၠသိုလ္ မွာတည္းခိုခဲ့ၾကရပါတယ္။
သိန္းေရႊ(ကြမ္းရြာ)၊ ခင္ေမာင္ေဌး(ေခ်ာင္းကူး)သိန္းေဖ(ဂန္႔ေဂါ)၊
၀င္းနိုင္(ထီးလင္း)၊ေရမြန္(ခ်င္းျပည္နယ္)၊မင္းဟန္(ဖိုးပါ၊ရဲစခန္း)၊
မင္းေမာ္(ပခုကၠဴ)၊ တင္မင္း(ပခုကၠဴ)၊ခင္ေမာင္သန္းဦး(ပခုကၠဴ)၊
၀င္းနိုင္( ငၾကြက္၊ ေပါင္းေလာင္းရွင္)၊ ေဗဒင္(ေခၚ)လွမ်ိဳးေအာင္၊
ေအာင္ေက်ာ္ဆန္း(စြန္သိုက္)၊ စိုး၀င္း(စြန္သိုက္)၊ ေအာင္ကို(ဂိုး)၊
ကိုေမႊး၊မင္းလြင္၊ ၀င္းလြင္၊တင္ေမာင္၀င္း(ဖိုးေခ်ာ)
တို႔ပါ၀င္ကစားခဲ့ၾကပါတယ္။

တကၠသိုလ္နွင့္ေကာလိပ္ေပါင္းစံုေျပးခုန္ပစ္ျပိဳင္ပြဲကို
ရန္ကုန္၊ ေအာင္ဆန္းကြင္းမွာ သြားေရာက္ယွဥ္ျပိဳင္ခဲ့ၾကတဲ့
အားကစားသမားအေက်ာ္ေမာ္ေတြကေတာ့
ျမင့္ျမင့္ေဌး(လွန္တံပစ္) တိုးတိုးျမင့္(သံလံုးပစ္)မာလာေသာ္(ပခုကၠဴ)
ေအးေအးမူ(ထီးလင္း)စန္းစန္းဦး(ထီးလင္း)ခင္မာဦး(ဂန့္ေဂါ)
ေအးေအးေမာ္(၀ါဇီ၊ အလ်ားခုန္)၊ သန္းသန္းနု(၀ါဇီ၊ သံျပားပစ္)
သိန္းေဖ(ဂန္႔ေဂါ၊ တာတို)ခင္ေမာင္သန္းဦး(တာလတ္)၊ ဖိုးထူး၊ ၀င္းနိုင္၊
မင္းေမာ္ (တန္းေက်ာ္ေျပး၊ သံုးဆင့္ခုန္)၊ေဌးျမင့္(ဟန္နီ၊ အလ်ားခုန္)၊
ေငြစိုး(ေဆာက္လုပ္ေရး) ဆန္နီ(အေရွ႔တပ္၊ အပစ္)
စတဲ့ကစားသမားေတြျဖစ္ျပီး သမိုင္းမွာရိွတဲ့ ေမခေဆာင္နဲ႔ သရဖီေဆာင္
ေတြမွာ တည္းခိုကာယွဥ္ျပိဳင္ခဲ့ၾကတာပါ။

                                             ၁၉၇၉-၈၀ ပခုကၠဴေဒသေကာလိပ္ေျပးခုန္ပစ္အသင္း

ေဘာ္လီေဘာကစားခဲ့တဲ့သူေတြကေတာ့ ေဇာ္၀ိတ္(ေဒါင္းလွ)၊ေဖသန္း၊
စိုးလိႈင္(သစ္ေတာ)၊ကိုကိုေအာင္(ျမင္းျခံ)၊ မင္းဟန္၊ ေမာင္ေမာင္လတ္၊
ခင္ေမာင္ေဌး(ေယာ)၊ေသာင္းထြန္း၊ သာလြန္ေက်ာ္၊ ေမာင္ေမာင္ တို႔နဲ႔
ႏြယ္ႏြယ္စိမ္း၊ မို႔မို႔စိမ္း၊ခင္ခင္မိုး၊ ျမင့္ျမင့္ေ၀၊ ခင္ခင္ေလး၊
သန္းသန္းျမင့္၊ သန္းသန္းနု၊ျမင့္ျမင့္ေအး၊ ေဌးေဌးေမာင္(ေရနံေခ်ာင္း)
တင္တင္ေအး၊ မခင္၀င္း၊ မစန္းရင္၊ ၀ါ၀ါ တို႔ျဖစ္ၾကပါတယ္။
စားပြဲတင္တင္းနစ္ကိုေတာ့ စိုးစိုး၊ ေဇာ္လြင္၊ စႏၵာေဆြ၊ မေလးစမ္း တို႔
ကစားခဲ့ၾကပါတယ္။
ၾကက္ေတာင္လက္ေရြးစင္ေတြကေတာ့ ျမင့္၀င္း၊ ေက်ာ္ေက်ာ္ဝင္း
ေက်ာ္ေက်ာ္ထြန္းတို႔ျဖစ္ျပီး
ကရာေတးသမားေတြကေတာ့ သက္နိုင္ နဲ႔ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးနိုင္ျဖစ္ပါတယ္။

၁၉၈၀ ၀န္းက်င္မွာ ပခုကၠဴေကာလိပ္ေျခလ်င္နွင့္ေတာင္တက္အသင္း
ဟာလည္း၀ိတိုရိယေတာင္(ခ်င္းျပည္နယ္)၊
အေရွ႔ျမင္အေနာက္ျမင္ေတာင္(ရွမ္းျပည္နယ္)
အံေတာင္၊ နာမ္ေတာင္(မြန္ျပည္နယ္) ေတြကိုေအာင္ျမင္စြာ
တက္ေရာက္နိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားအဖြဲ႔၀င္ေတြကေတာ့
လွသက္တင္မိုး၊စိန္ေဌး(ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္း)၊ ဗစ္တာရဲလြင္(ေပါက္)၊
ေဇာ္ထြန္း(ျမစ္ေျခ)၊ျမင့္စိုး၀င္း(ေပါက္)၊ စိန္သိန္း၊ ရဲလြင္၊ စိုးညြန္႔ေအာင္၊
ၾကည္စိုး(ေကာက္ရ)၊ ညီညီ၊ ျမင့္စိုးညြန္႔၊ သိန္းျမင့္၊ စန္း၀င္း၊ တင့္လြင္၊
ေနေအာင္၊ သာလြန္ေက်ာ္၊ ၾကည္ညိဳဟိန္း၊ ေက်ာ္၀င္း၊ ေက်ာ္စိုး၊ ရဲညိဳ၊
မ်ိဳးလြင္၊ စိုးလြင္၊သိန္းထြန္း၊ခင္ေမာင္စိန္၊ ဘသိန္း၊၀င္းျမင့္ေမာင္၊
ဥာဏ္၀င္း၊ ေမာင္ေမာင္၊ ေအာင္တင့္၊သက္နိုင္(အရွည္ၾကီး)၊ ေက်ာ္ေက်ာ္နိုင္၊
ဟန္လင္းေအာင္၊ ခိုင္၀င္း၊ သက္နိုင္၊ ခင္ေမာင္ေလး၊ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးနိုင္၊
ဖူးၾကီး၊ ေက်ာ္လြင္၊ေက်ာ္၀င္း၊ ခင္ေမာင္လြင္၊ ခင္ေမာင္သိန္း၊သာစိုးေမာင္၊
ေက်ာ္မင္းဦး၊ေမာင္ဘ၊ ၾတြမ္ဘိ၊ စိုင္းခိုးလွ်န္၊ ေအာင္ေဆြ၊ ေအာင္ခိုင္ျငိမ္း၊
တို႔နဲ႔ေရစၾကိဳက ျမင့္ျမင့္စိုး၊ေကာင္းေမႊး၊သက္သက္မာ၊ ဥမၼာခင္၊
၀င္း၀င္းေမာ္၊စီစီေက်ာ္၊မမ်ိဳး၊ ျမင့္ျမင့္ေအး၊ မသန္းစိန္၊ ခင္ညိဳထြန္း၊
မေလး၊ ၀င္းျမင့္သန္း၊၀ါ၀ါခ်ိဳ တို႔ျဖစ္ျပီး
ပခုကၠဴက ယုယုေမာ္၊ခင္မ်ိုးျမင့္၊ သီတာေမာင္ေမာင္၊ တင့္တင့္စိုး၊ ခင္ေလးေဆြ၊ ေမာ္ေမာ္သီ၊ စိုးစိုးေမာ္၊
ေအးေအးစိန္၊ ခင္ျမင့္ေမ၊ခင္ေစာ၀င္း၊ေဆြေဆြ၀င္း၊ သန္းသန္းေဌး၊ ျမတ္မြန္ေသာင္း၊
ေအးေအးေမာ္၊ ရီရီေဆြ၊ေမာ္ေမာ္ေဌး၊ ခင္မမကို၊ခင္ေလးေဆြ၊ မမနီ၊ မမလင္း၊
ေအးေအးေအာင္၊မင္းမင္းပို၊ ခါးခါး၊ မာလာျမင့္၊ ၾကည္ၾကည္ျမင့္၊ ျမင့္ျမင့္သိန္း၊
မေလး(ျမစ္ေျခ) ျမင့္ျမင့္ၾကည္(ဆိပ္ျဖဴ)တို႔ ျဖစ္ၾကပါတယ္။
............................................................
"ပခုကၠဴျမိဳ႔နယ္ ဂုဏ္ေဆာင္ အားကစားသမားမ်ား"

၁၉၇၈ ၀န္းက်င္ေတြမွာ ပခုကၠဴျမိဳ႔နယ္ကို ကိုယ္စားျပဳလို႔ ယွဥ္ျပိဳင္ကစား
ခဲ့ၾကတဲ့ ကြ်န္ေတာ္သိသမွ် အားကစားအေက်ာ္အေမာ္ေတြကေတာ့
စားပြဲတင္တင္းနစ္ မွာ ဦးတင္ေဖ၊ ကိုေအာင္၀င္း၊ ကိုေက်ာ္ေဇယ်၊
ကိုဂ်ပန္၊ ကိုေက်ာ္ေအး(စီးကရက္)၊ ျမင့္လိႈင္(သြားဆရာ၀န္)၊
ကိုတာဇံ၊ ဥကၠာ(ေဆာက္လုပ္ေရး)တို႔ျဖစ္ၾကျပီး

ေဂါက္သီး မွာေတာ့ ကိုေဆြထြန္း၊ ကိုၾကည္ေအး၊ ကိုမာမက္၊ ကိုအလီ၊ ကိုျမင့္လြင္(ေမာင္ေမာင္ျမင့္လြင္)၊
ကိုၾကည္လြင္၊ ကိုခင္ေမာင္ညိဳ၊ ကိုသန္းထြန္း၊ ကိုသန္း၀င္း၊ ကိုလွသန္း၊ ကိုညီညီ၊ ကိုစိုးျမင့္၊
ကိုေဌးညြန္႔၊ မဂူရီး တို႔ျဖစ္ၾကပါတယ္။

သံုးဆင့္ခုန္ နဲ႔ အလ်ားခုန္ ခ်န္ပီယံကေတာ့ ကိုခင္ညိဳ(ေပါင္းေလာင္းရွင္)
ျဖစ္ျပီး သူကေဘာလီေဘာရိုက္ေကာင္းသူလည္းျဖစ္ပါတယ္။
ကိုတာ(စီးကရက္) ကေတာ့အရပ္ရွည္သလို ေဘာလီေဘာရိုက္ခ်က္ေတြ
ကလည္းအင္အတန္ျပင္းလွပါတယ္။
အင္မတန္အပင့္အေထာင္ျငိမ္တဲ့ နိုင္နိုင္ေအာင္(စီးကရက္) နဲ႔
အတြဲညီတဲ့ ျပံဳးခ်ိဳ ကိုသတိရေနပါေသးတယ္။
ေဒါင္းလွရပ္ကြက္ထဲက ေဇာ္၀ိတ္ ကလည္းေဘာ္လီေဘာကစားတာမွာ
ေတာ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ပါ။
၁၉၇၄ ၀န္းက်င္တုန္းက စီးကရက္စက္ရံု၀န္ထမ္းရိပ္သာထဲက တကၠသိုလ္
ေက်ာင္းသား ကိုျမင့္လူ ကလည္း ေဘာ္လီေဘာေတာ္သူတစ္ဦး
ျဖစ္ပါတယ္။

ပခုကၠဴစီးကရက္စက္ရံု ေဘာလံုးကြင္းထဲမွာ ျမန္မာ့တာတိုအေျပးခ်န္ပီယံ
မသန္းသန္း နဲ႔ အတူတူ အေျပးေလ့က်င့္ခဲ့ဘူးတာလည္းအမွတ္ရမိပါတယ္။
မသန္းသန္းရဲ့ ခင္ပြန္း ကိုေဌးေအာင္က စက္ရံုမွာတာ၀န္က်လို႔ျဖစ္ပါတယ္။

ဦးခင္ေမာင္ရင္ကေတာ့ ဘတ္စကက္ေဘာမွာ under လို႔ေခၚတဲ့ ဂိုးေအာက္
ကေန သြင္းတာမွာအင္မတန္တိက်တဲ့သူပါ။
ေပါင္းေလာင္းရွင္ထဲက ကိုေက်ာ္ျမင့္ ကလည္း တာလတ္၊ တာရွည္
အေျပးသမားေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။
မိုင္ရွည္စက္ဘီးမွာေတာ့ ကိုလွသိန္း(စီးကရက္)က အျမဲဗိုလ္စြဲတတ္သလို
မင္းေဇာ္(စီးကရက္) ကလည္းဆုရခဲ့ဘူးပါတယ္။
စစ္တုရင္ ေတာ္တဲ့သူတစ္ဦးကေတာ့ အခုဘုန္းၾကီး၀တ္ေနတဲ့ စာတိုက္
ထဲက မင္းသိန္း ျဖစ္ပါတယ္။

လက္ေ၀ွ႔ျပိဳင္ပြဲအတြက္ အေက်ာ္အေမာ္ေတြကေတာ့ ကိုရဲျမင့္စိုး( ဘူးသီး)၊
ေမာင္ကို(K ၾကီး)၊ ကိုေဌး(ေစ်းအေနာက္ဘက္)၊ ကိုမ်ိဳးျမင့္ေမာ္၊ ကိုရဲလြင္၊
ကိုလွ၀င္းေမာင္(ရဲညိဳ) စတဲ့သူေတြျဖစ္ၾကေၾကာင္း၊

တခ်ိဳ႕သူေတြလည္းလူ႔ေလာက ကေနခြဲခြာသြားၾကျပီျဖစ္ေပမယ့္
တစ္ေခတ္တစ္ခါက သူတို႔စြမ္းတဲ့ဘက္မွာမေကြးတိုင္း၊ ပခုကၠဴျမိဳ႔နယ္ နဲ႔
ေက်ာင္းေတြ၊ ရပ္ကြက္ေတြအတြက္ဂုဏ္ေဆာင္ေပးခဲ့ဘူးၾကေၾကာင္း
လက္လွမ္းမွီမွတ္မိသမွ် ဂုဏ္ျပဳတင္ျပလိုက္ရပါတယ္ခင္ဗ်ား။

(စနစ္တက်မွတ္တမ္းမ်ားကို ကိုးကားေရးျခင္းမဟုတ္ဘဲ မိမိမွတ္မိသမွ် ၁၉၇၈
၀န္းက်င္သာေရးသားျခင္းျဖစ္တဲ့အတြက္ ျပည့္စံုမႈရိွမည္မဟုတ္ပါေၾကာင္း)

(Fb post 11.02.18)

"ေရာမေရခ်မ္းစင္" (Water fountains in Rome, Italy)

                                        ဗင္းနစ္ျမိဳ႕ထဲကေသာက္ေရသန္႔တိုင္

အီတလီနိုင္ငံ၊ ေရာမျမိဳ႕ေတာ္ရဲ့ ေနရာအနွံအျပား
မွာေသာက္ေရတိုင္(ေရခ်မ္းစင္) ေလးေတြကေန ဖြင့္စရာမလိုပဲ
ေသာက္ေရသန္႔ေတြအျမဲထြက္က်ေနတာကို ေတြ႔ရမွာျဖစ္ျပီး လူမ်ား
ေသာက္နိုင္ သံုးနိုင္ၾကပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ေနထိုင္ရာ ဒိန္းမတ္နိုင္ငံမွာေတာ့ Tap water လို႔ေခၚတဲ့
အိမ္ေတြကိုလာတဲ့ေရတိုင္းဟာ ေသာက္ေရသန္႔ျဖစ္ျပီး အႏၱရာယ္ကင္းစြာ
ေသာက္သံုးနိုင္ေၾကာင္း က်န္းမာေရး၀န္ၾကီးဌာနကထုတ္ျပန္ထားပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္သိသေလာက္ ဆြီဒင္၊ ေနာ္ေ၀း၊ ဂ်ာမဏီ၊ ဘယ္(လ္)ဂ်ီယမ္၊ ဆြစ္စလန္၊
ေဟာ္လန္၊ အဂၤလန္၊ ျပင္သစ္၊ ဖင္လန္၊ အိုင္ယာလန္ စတဲ့နိုင္ငံေတြမွာလည္း
Tap water ဟာေသာက္ေရသန္႔ျဖစ္ေၾကာင္းသိရပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္အဲဒီနိုင္ငံေတြသြားရင္ ေသာက္ေရဘိုးအထူးထည့္တြက္စရာ
မလိုေပဘူးေပါ့ခင္ဗ်ာ။

အီတလီနိုင္ငံက ေရာမ၊ ဗင္းနစ္ စတဲ့ျမိဳ႕ေတြမွာေတာ့ လမ္းေဘးေနရာ
အနွံအျပားမွာ ေသာက္ေရသန္႔တိုင္ေလးေတြရိွေပမယ့္ ေဟာ္တယ္မွာ
ေသာက္ဖို႔နဲ႔ ကိုယ္ေသာက္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္မွာေသာက္နိုင္ဖို႔အတြက္ကေတာ့
ေစ်းဆိုင္ေတြကေန ေသာက္ေရသန္႔၀ယ္ေသာက္ရမွာပဲျဖစ္ပါတယ္။
ေသာက္ေရသန္႔တိုင္ေလးေတြ ေတြ႔တဲ့အခါမေတာ့ အလကားေရျဖည့္
လို႔ရတာေပါ့။

ေရာမမွာအခုလို အမ်ားျပည္သူေသာက္သံုးဖို႔ ေသာက္ေရတိုင္ေတြကို
ေတြ႔ရျပီး သမိုင္းကိုျပန္ၾကည့္မိေတာ့
ဟိုး..လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္ေပါင္း နွစ္ေထာင္နီးပါး ကတည္းက ပရိသတ္
ေျခာက္ေသာင္း၀န္းက်င္ၾကည့္ရႈနိုင္တဲ့ လူသတ္ကြင္းၾကီး (Colosseum)
မွာလူေတြေသာက္သံုးနိုင္ဖို႔ ေရထြက္ေပါက္ေရပန္း ငါးဆယ္၀န္းက်င္
ျပဳလုပ္ေပးထားခဲ့ဘူးေၾကာင္းေတြ႔ရပါေတာ့တယ္။
ျပည္သူေတြေသာက္ေရ၊ သံုးေရ ဖူလံုေအာင္ ေရွးလူၾကီးေတြအေမွ်ာ္အျမင္
နဲ႔စီစဥ္ခဲ့ၾကပံုမ်ားေျပာပါတယ္။

                                                ေရာမျမိဳ႔ေတာ္ထဲကေသာက္ေရသန္႔တိုင္တစ္ခုမွာ

...................................................

"ေယာက်္ားမ်ားေစ်း၀ယ္ေတာ္ခ်က္"...(ေရာမမွာေရ၀ယ္ျခင္း)

ေရာမျမိဳ႔ထဲက ေစ်းဆိုင္တိုင္းမွာ ေရသန္႔ဘူးေတြကို ဆိုင္ေရွ႔ေတြမွာ
အမ်ားအျပားခ်ေရာင္းေနၾကတာေတြ႔ရပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔မိသားစု ေရာမေရာက္ေတာ့ ေလွ်ာက္လည္ၾကျပီး ညဘက္
ေဟာ္တယ္အျပန္လမ္းမွာ ေသာက္ေရသန္႔ ၀င္၀ယ္၊ဘူးၾကီးေတြ ထမ္းလို႔
စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ျပန္ေနက်ျဖစ္ပါတယ္။
ေရသန္႔ဘူးၾကီး ၆ ပုလင္း Packageလုပ္ထားတာကို သားအမိ၂ေယာက္
၀င္၀ယ္ေနက်ပါ။ နွစ္ရက္တစ္ၾကိမ္၀ယ္ရပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္က သူရို႕၀ယ္ျပီးထြက္လာမွ ကူသယ္ေပးရံုပါပဲ။

တစ္ညသားေတာ့ ညဆယ္နာရီ၀န္းက်င္လည္းရိွေနတာမို႔ ထမင္းစားျပီးၾကရင္
ေဟာ္တယ္တန္းျပန္နိုင္ေအာင္ တရုတ္ဆိုင္မွာ ဟင္းေတြမွာထားတုန္း
သူရို႕သားအမိထားခဲ့ျပီး ကြ်န္ေတာ္ကအနားမွာေရသန္႔ဘူး ၀ယ္ရေအာင္
ထြက္ခဲ့ပါတယ္။

တစ္မိနစ္ေလာက္ေလွ်ာက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မီနီမာကက္တစ္ခုေတြ႔ျပီး
ဆိုင္ေရွ႔မွာ ေရသန္႔ဘူးေတြစီခ်ထားတာေတြ႔ေတာ့ေပ်ာ္သြားပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔၀ယ္ေနက် ေျခာက္ဘူးအတြဲလိုက္လည္းေတြ႔ရပါတယ္။
သူရို႕သားအမိပဲ၀ယ္ေနက်မို႔ ဘယ္ေလာက္ေပးရမွန္း မသိပါဘူး။

ေစ်းအရင္ေမးေနရင္ ေပါက္ေစ်းမသိတဲ့ေကာင္ဆိုျပီးေစ်းတင္ေျပာမွာ
စိုးတာေၾကာင့္...
ေစ်းသိျပီးသားပံုစံနဲ႔ ေျခာက္ပုလင္းတြဲကိုယူလို႔ ေကာင္တာေပၚတင္ရင္း
"ဒါ..ယူမယ္" ဆိုင္ရွင္မုတ္ဆိတ္ကို ခပ္တည္တည္နဲ႔ဖိန္႔လိုက္ပါတယ္။
မုတ္ဆိတ္ကလည္း ကြ်န္ေတာ့္ကိုတစ္ခ်က္ရိႈးလို႔ " five euro"
လို႔ ေျပာလို႔ ထုတ္ေပး၀ယ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

တရုတ္ဆိုင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ "အေဖၾကီး ဘယ္ေလာက္ေပးခဲ့ရတုန္း" တဲ့
ေအးရာေအးေၾကာင္း သူရို႕ထက္လည္းသာေအာင္ တစ္က်ပ္ေလွ်ာ့လို႔
"ေလးက်ပ္" (4euro) လို႔ေျဖလိုက္ပါတယ္။
ေစ်းသိပ္မကြာပါဘူး ဆိုတာေၾကာင့္ ညည္းတို႔ဘယ္ေလာက္ေပးရတုန္း
ဆိုေတာ့ သံုးက်ပ္ (3euro)ပဲ ေပးရေၾကာင္းသိရပါေတာ့တယ္။

ေတာ္ေသးရဲ့ တစ္ဆယ္(10euro) မေျပာလိုက္တဲ့ မုတ္ဆိတ္ကိုေတာင္
ေက်းဇူးတင္ရေတာ့မလိုလို....:)

(1euro=1500 kyats ၀န္းက်င္)

(Facebook post. 14th July.2017.)
ကိုးကား        Wikipedia pages

"ကေလး၊ လူငယ္၊ လူၾကီးတို႔အတြက္ျမန္မာ့စြယ္စံုက်မ္း.."

"သားေရ ေဖေဖတို႔ စြယ္စံုက်မ္းေတြ၀င္မယူခင္ ဆီခ်က္ေခါက္ဆြဲ အရင္
စားၾကရေအာင္ ေဟ့"
စာေပဗိမာန္ စာအုပ္အေရာင္းဆိုင္ထဲမ၀င္ခင္ေဖေဖက ကြ်န္ေတာ္
ၾကားခ်င္ေနတဲ့စကားကိုေျပာလိုက္တာပါ။

၁၉၇၂ ၀န္းက်င္ရဲ့ တစ္ရက္ေသာေန႔လည္ခင္းတစ္ခုမွာ
ကြ်န္ေတာ္တို႔ေနထိုင္ရာ ေဘာက္ေထာ္၊ သုခိတာလမ္းကေန
သားအဖ၂ေယာက္ ေဖေဖမွာထားတဲ့ျမန္မာ့စြယ္စံုက်မ္း အခ်ိဳ႕
ယူဖို႔ ရန္ကုန္ျမိဳ႔ထဲကိုထြက္လာခဲ့ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္က ရန္ကင္း၊ အလက(၄)မွာ တက္ေနတဲ့ စတုတၳတန္းေက်ာင္းသား
ျဖစ္ျပီး၊ ညီမေလးျဖစ္သူ တင္တင္ခိုင္က သူငယ္တန္းေက်ာင္းသူၾကီးေပါ့ခင္ဗ်ာ။
ေဖေဖ ဦးလွျမင့္ကေတာ့ ရန္ကုန္၊ ကမာရြတ္၊ သုခလမ္းကစီးကရက္စက္ရံု မွာ
အလုပ္၀င္ေနျပီး ညပိုင္းမွာေတာ့ ရန္ကင္း၊ အထက(၁) မွာဖြင့္လွစ္ထားတဲ့
လူ႔ငယ့္ေရးရာညေက်ာင္းမွာေက်ာင္းအုပ္တာ၀န္ယူကာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တဲ့
ကဗ်ာဆရာၾကီး ဦးတင္မိုးနဲ႔အတူ စာသင္ျပေနတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။
ေမေမ ေဒၚခင္စန္းျမိဳင္ အလက(၃)ေျမာက္ဥကၠလာ မွာ အထက္တန္းျပ
ဆရာမ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနစဥ္တုန္းကေပါ့ခင္ဗ်ား။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၄၅ နွစ္၀န္းက်င္က အာရံုမွာ၀ိုးတ၀ါးထင္က်န္ေနဆဲ ပံုရိပ္ေလးေတြ
ကို ျပန္ဖမ္းရရင္ေတာ့ ဟံသာ၀တီအ၀ိုင္းနားက အေဆာက္အဦးမွာ တင္ထားတဲ့
စာေပဗိမာန္ ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ကို မွတ္မွတ္ရရ ရိွေနပါေသးတယ္။
အဲဒီထဲကိုလည္းမေရာက္ဘူးေပမယ့္ ျပည္လမ္းေပၚကျဖတ္သြားတိုင္း ဖတ္ေနက်
ဆိုင္းဘုတ္မို႔မွတ္မိေနတာပါ။ ပံုနွိပ္ဌာန ျဖစ္ပံုရပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ့္ကို ေဖေဖေခၚသြားတဲ့ စာေပဗိမာန္အေရာင္းဆိုင္ကေတာ့
၁၉၇၀ ၀န္းက်င္အခ်ိန္ေတြမွာ အိႏၵိယဇာတ္ကားေတြတင္တတ္တဲ့ "သီဟ"
ရုပ္ရွင္ရံုနားကေနလမ္းဆက္ေလွ်ာက္သြားၾကပံုရပါတယ္။
ကုန္သည္လမ္း ေပၚကေန နည္းနည္း၀င္လိုက္ရင္ေရာက္ျပီလို႔ထင္ပါတယ္။
အသက္ ၄၀ေက်ာ္ကာစ ေဖေဖနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ၁၁ နွစ္သားတုန္းက ပံုရိပ္ေလး
ေတြျဖစ္ျပီးေဖေဖမရိွေတာ့ေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္အာရံုမွာေတာ့ထင္က်န္ေနဆဲ
ပါ။

အဲဒီစာေပဗိမာန္ေရွ႕နားက တြန္းလွည္းနဲ႔ တရုတ္ၾကီးေရာင္းတဲ့ ဆီခ်က္ေခါက္ဆြဲကို
ေဖေဖက အဲဒီနားေရာက္တိုင္း၀ယ္ေၾကြးေနက်ျဖစ္လို႔ ဒီေဆာင္းပါးအဖြင့္
မွာေရးထားတဲ့အတိုင္း ေဖေဖက ဆီခ်က္စားမယ္ ေျပာလိုက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္၀မ္းသာသြား
တာပဲျဖစ္ပါေတာ့တယ္။

ၾကံဳၾကိဳက္လို႔ေျပာရရင္ေတာ့ ေဖေဖေရာ၊ ကြ်န္ေတာ္ပါ ဆီခ်က္ေခါက္ဆြဲ
ၾကိဳက္ပါတယ္။ ဆီခ်က္ေကာင္းတဲ့ဆိုင္ေတြကိုလည္းရွာစားေလ့ရိွပါတယ္။
စီးကရက္စက္ရံုမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ တရုတ္လူမ်ိဳး ဦးေရႊက တစ္ခါတစ္ရံ
ကမာရြတ္ကေနေဘာက္ေထာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္အထိ လာလို႔ ဆီခ်က္ေခါက္ဆြဲ
လာလုပ္ေပးတတ္သလို ေဖေဖကိုယ္တိုင္လည္း အလုပ္အားရက္အခ်ိဳ႕မွာ
ကိုယ္တိုင္လုပ္ေပးျပီး မိသားစုထမင္းလြတ္စားေလ့ရိွပါတယ္။
ေရနံဆီမီးဖိုသံုးရတဲ့ေခတ္ေတြေပါ့ခင္ဗ်ား။
(ဒိေနာက္ပိုင္းကြ်န္ေတာ္အေ၀းၾကီးေရာက္ေနခ်ိန္ေတြမွာ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ေဖေဖက
အတူေနခဲ့တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ဇနီးကို တစ္ခါတစ္ရံ ဆီခ်က္ေခါက္ဆြဲ လုပ္ခိုင္း
တတ္ေၾကာင္းသိရပါတယ္။)

ဆီခ်က္တစ္လံုး(တစ္ပြဲ)ကို တစ္က်ပ္ေပးရတဲ့အခ်ိန္မွာ
စာေပဗိမာန္ နားက အဲဒီ ဆီခ်က္ေခါက္ဆြဲဆိုင္ကေတာ့တစ္ပြဲကို သံုးမတ္
(၇၅ ျပား) ပဲ ေပးရတဲ့အျပင္ အရသာလည္းအလြန္ရိွတာေၾကာင့္ အင္မတန္
ေရာင္းေကာင္းတာေတြ႔ရပါတယ္။
အမဲအူျပဳတ္ကေတာ့ ၅မူးေပးရင္ ေခြ်းပ်ံေအာင္ပူပူေႏြးေႏြးေသာက္လို႔ရပါတယ္။

ပခုကၠဴသား ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာေတြျဖစ္ၾကတဲ့
ကိုသိန္းေအး(လူထင္း)၊ ကိုစိုးျမင့္သန္း(ေႏြသင္နိုင္)တို႔ တင္ထားတာေတြ
ဖတ္ရျပီး စြယ္စံုက်မ္း ေတြျပန္ထုတ္မယ္ၾကားရပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္နဲ႔စြယ္စံုက်မ္းအေၾကာင္းကေတာ့ ေရးမယ္ဆိုေတးထားတာ နွစ္ခ်ီ
ေနေပမယ့္ မေရးျဖစ္ေသးပဲ ခုျပန္ထုတ္မယ္ဆိုၾကားကာမွ ၀မ္းသာျပီးေရး
ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၇၀ ၀န္းက်င္ကထဲက ျမန္မာ့စြယ္စံုက်မ္း ေတြဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္
ကိုေရာက္ရိွလာပါေတာ့တယ္။
အတြဲလိုက္ထုတ္ေ၀တာျဖစ္တာေၾကာင့္ အတြဲစံုေအာင္အဲဒီတုန္းက၀ယ္လို႔
မရခဲ့ေပမဲ့ စာေပဗိမာန္ကိုတစ္ေခါက္သြားရင္ ၂အုပ္၊ ၃အုပ္ ရခဲ့တတ္ျပီး
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ၀ယ္လို႔ရတဲ့ ၆အုပ္(၆တြဲ) ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေဘာက္ေထာ္၊
သုခိတာလမ္းက အိမ္ေလးရဲ့စာအုပ္စင္ေလးေပၚေရာက္ရိွလာေတာ့တာပါ။
တစ္အုပ္ကို အစိတ္(၂၅ က်ပ္) ေပးရေၾကာင္းေဖေဖေျပာျပဘူးပါတယ္။
...........................................
"ကေလးေတြ ေဆာ့ကစားပါေစ.အျပင္စာဖတ္ပါေစ..."

၃တန္း၊ ၄တန္း ပဲရိွေသးတဲ့ကြ်န္ေတာ္ဟာ သုခိတာလမ္းထဲမွာ ေဆာ့ကစား
တဲ့ေနရာမွာလည္း ေရွ႔တန္းကပါခဲ့ပါတယ္။
စြန္ေခတ္၊ ဂ်င္ေခတ္၊ ေဂၚလီရိုက္ၾကတဲ့ေခတ္၊ ေတြမွာလည္းေနာက္မက်ေစပဲ
ရုပ္ပံုကားခ်ပ္ဆိုလည္းထပ္လိုက္တာပဲ၊ ေဂြလိွမ့္ၾကမယ္၊ ေၾကြပန္းကန္ေစ့
ေထာင္ပစ္ ကစားခဲ့ၾကပါတယ္။
အိမ္မွာ ေၾကြပန္းကန္ကြဲရင္ေပ်ာ္ေနတာေပါ့ခင္ဗ်ား။
သားေရကြင္းေခတ္မွာဆိုရင္လည္း လက္မွာသားေရကြင္းေတြအမ်ားၾကီးစြပ္ထား
နိုင္သူက ဆရာၾကီးေပါ့။
ထုတ္စီးတိုးတာေတာင္ ရိုးရိုးမဟုတ္ပဲ ဒိုင္ဗင္ပစ္ဖမ္းလို႔ရတဲ့ "ထုတ္ၾကမ္း" ဆိုျပီး
ကြ်န္ေတာ္တို႔ သုခိတာလမ္းထဲမွာကစားခဲ့ၾကပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိမ္ေနာက္ေဖးက ေဘာက္ေထာ္ေဘာလံုးကြင္း ျဖစ္တာေၾကာင့္
ညေနတိုင္းလည္း ေဘာလံုးကစားမပ်က္ခဲ့ပါဘူး။
ဗိုလ္ၾကီး ဘၾကဴး ရဲ့သား ရန္ကုန္တိုင္းလက္ေရြးစင္ ကိုျမင့္ၾကဴး က ကြ်န္ေတာ္တို႔
၁၀နွစ္ေက်ာ္ကေလးေတြကို တစ္ခါတစ္ေလ ေဘာလံုးကန္သင္ေပးပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၁၀နစ္၀န္းက်င္ကေလးေဘာလံုးသင္းေတာင္ဖြဲ႔နိုင္ခဲ့ပါတယ္။
အသင္းနံမည္က ေဖေဖေပးတဲ့" ေရွ႔ေဆာင္လူငယ္" ျဖစ္ျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၁၀နွစ္
အရြယ္ကေလးေတြ ေရႊဂံုတိုင္ကို သြားလို႔ စြပ္က်ယ္မွာ တံဆိပ္ရိုက္ခဲ့ၾကပါတယ္။
အဲဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ေဘာလံုးကန္ဘက္ သူငယ္ခ်င္း ေက်ာ္ေက်ာ္၊ ေမာ္ေမာ္
ညီအစ္ကိုတို႔က ေနာက္ေတာ့ ရန္ကုန္တိုင္းခ်န္ပီယန္ေတြျဖစ္သြားသလို အဲဒီတုန္းက
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဂိုးက်င္းကစားရင္ ေနာက္ကေဘာလံုးေကာက္ရတဲ့သူရို႔ညီ သန္းတိုးေအာင္
က ျမန္မာ့လက္ေရြးစင္ျဖစ္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ကေလးဘ၀အားရေအာင္ေဆာ့ကစားခဲ့ရသလို ေတဇ၊ ေရႊေသြး၊ ရႊင္ျပံဳး၊
ဒို႔ေက်ာင္းသားစာေစာင္ ေတြဖတ္ခဲ့ၾကရပါတယ္။
ပံုျပင္စာအုပ္ေတြ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းမိန္႔ခြန္း ေတြေဖေဖက ၀ယ္ေပးပါတယ္။
ကြန္းေဇာ္၊ ဂယက္နီ စတဲ့သူေတြက ကေလးလူငယ္ေတြအတြက္ စာေကာင္း၊
ေပမြန္ေတြေရးေလ့ရိွျပီး "ကင္းေထာက္ရဲေဘာ္ေလးမ်ား" စာအုပ္ဟာ ကြ်န္ေတာ္
ငယ္ငယ္တုန္းကအၾကိဳက္ဆံုးဘာသာျပန္စာအုပ္ေလးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
............................................................
"ကေလးေတြ စြယ္စံုက်မ္း ဖတ္ပါေစ..."

စြယ္စံုက်မ္းေတြ အိမ္ေရာက္လာတဲ့အခါက် အၾကီးၾကီး၊ အထူၾကီးေတြမို႔
လူၾကီးျဖစ္မွဖတ္ရမယ္လို႔ အစကထင္ခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ဖြင့္ၾကည့္ရင္းကေနဓါတ္ပံုေတြ၊ ရုပ္ပံုေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာနဲ႔ဆိုေတာ့ သိခ်င္လာေတာ့ ဖတ္ၾကည့္ျဖစ္ျပီး
ျမန္မာ့စြယ္စံုက်မ္းၾကီးေတြဟာ ကြ်န္ေတာ့္ငယ္ခ်စ္ျဖစ္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။
အေၾကာင္းအရာေတြကလည္း စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းသလို တိုတိုေလးေတြနဲ႔
ဖတ္တဲ့သူကို ဗဟုသုတ တိုးပြါးေစပါေတာ့တယ္။

စြယ္စံုက်မ္းေတြဟာ အကၡရာစဥ္အတိုင္း အတြဲေတြခြဲထုတ္ေ၀၊ အေၾကာင္းအရာ
ေတြေဖၚျပတာမို႔ စာအုပ္တိုင္းဟာတန္ဘိုးရိွျပီး၊ ၀ယ္လို႔ရတဲ့အတြဲတိုင္းဟာ
လည္းတန္ဘိုးရိွတာခ်ည္းျဖစ္ပါတယ္။
အတြဲ ၃( ဂ-စင္း) အတြဲ ၄ (ေစာင္း-တူ) စသျဖင့္ အကၡရာစဥ္အတိုင္းအေၾကာင္း
အရာေတြကိုစံုလင္စြာဖတ္ၾကရမွာပဲျဖစ္ပါတယ္။
စာရြက္သားေကာင္းေကာင္း ပံုနွိပ္စာလံုးေကာင္းေကာင္းရွင္းရွင္းနဲ႔ ခန္႔ညားစြာ
ခ်ဳပ္ထားတဲ့စာအုပ္ၾကီးေတြပါ။
စြယ္စံုက်မ္း တစ္အုပ္လံုးမွာ ေၾကြသားစာရြက္ေပၚမွာ ေဆးေရာင္စံုနဲ႔ဓါတ္ပံုၾကီး
၄ ပံု၊ ၅ပံု ပါတတ္ပါတယ္။
ဂုတ္ထိပ္တံတားပံု၊ ဇင္းက်ိဳက္ေရတံခြန္ပံုေတြဟာ ေဆးေရာင္စံုဓါတ္ပံုရွားပါး
တဲ့ေခတ္မွာ ၁၁ နွစ္သားကြ်န္ေတာ့္ကို အထူးစြဲေဆာင္ျပီး အဲဒီအေၾကာင္းအရာ
ကိုဖတ္ျဖစ္ေစပါေတာ့တယ္။
၄တန္းေက်ာင္းသားကတည္းကစာထဲမွာေရာက္ဘူးေနတဲ့ ဂုတ္ထိပ္တံတားနဲ႔
ဇင္းက်ိဳက္ေရတံခြန္ကို လူကိုယ္တိုင္လည္း အဲဒီအခ်ိန္ကထဲကေရာက္ဘူးခ်င္ေပမယ့္
အခုကြ်န္ေတာ္ အသက္ ၅၆ နွစ္ထိေရာက္ခြင့္ေတာ့မၾကံဳေသးပါဘူး။

စြယ္စံုက်မ္း ဟာ ကေလးေတြအတြက္ပ်င္းစရာမေကာင္းတဲ့အျပင္ လွန္ဖတ္ၾကည့္
ရင္းနဲ႔ ဖတ္ခ်င္ေနေတာ့မွာျဖစ္ပါတယ္။
၁၉၇၀ ၀န္းက်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရန္ကုန္၊ သုခိတာလမ္းမွာေနစဥ္ကတည္းက အဲဒီ
ျမန္မာ့စြယ္စံုက်မ္းေတြဟာ ေဖေဖ ေရႊ႔ေျပာင္းရာကို လိုက္ပါလာခဲ့ျပီး အခုေတာ့
ပခုကၠဴ၊ ျမိဳ႔သစ္ အိမ္မွာ စာအုပ္သက္ နွစ္ ၅၀ ျပည့္ေတာ့မွာပါ။

ညီမလတ္ လြင္လြင္ခိုင္ရဲ့ အမႊာ ၂ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ဘုန္းျမတ္မင္း နဲ႔ ျမင့္ျမတ္ခိုင္မင္း
တို႔လည္း အစကစြယ္စံုက်မ္းၾကီးေတြဆိုေတာ့ လွန္မၾကည့္ျဖစ္ေပမယ့္
အခု ေျခာက္တန္းေရာက္လို႔ လွန္ၾကည့္ျဖစ္တဲ့အခါမွ ပ်င္းစရာမေကာင္းတဲ့အျပင္
စိတ္၀င္စားစရာ ဗဟုသုတရစရာေတြျပည့္ေနတာမို႔ ပ်င္းတိုင္း၊ အခ်ိန္အားရတိုင္း
စြယ္စံုက်မ္းဖတ္ေနၾကျပီး သူတို႔ ဘဘၾကီးရဲ့အေမြကိုသေဘာက်ေနၾကပါျပီ။

မူလတန္းကေလးေတြအေနနဲ႔လည္း စြယ္စံုက်မ္းဆိုတာဟာ ဒို႔ကေလးေတြနဲ႔
မဆိုင္ဘူးလို႔မထင္ေစခ်င္ပါဘူး။
ျမန္မာ့စြယ္စံုက်မ္း ကို "စာေပဗိမာန္ ၏ ရုပ္ျပဗဟုသုတဘဏ္" လို႔ေတာင္တင္စား
ထားတာမို႔ မူလတန္းကေလးေတြၾကိဳက္နွစ္သက္ၾကမွာပါ။

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေဖေဖ ၀ယ္ေပးတာေၾကာင့္ စြယ္စံုက်မ္းကို သံုးတန္း၊ ေလးတန္းမွာ
စဖတ္လို႔ၾကိဳက္သြားခဲ့ျပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ဟုတ္လွျပီထင္ထားေပမယ့္..
ကြ်န္ေတာ္တို႔ပခုကၠဴအိမ္ကိုလာလည္တဲ့ အလက(၃)၊
နွစ္တန္းေက်ာင္းသားက စြယ္စံုက်မ္းေတြယူဖတ္ၾကည့္ရင္းကေန တစ္တြဲျပီး တစ္တြဲ
သူ႔အိမ္ကိုပါ ဌားဖတ္ခါမွ..ကိုယ့္ထက္ဆရာက်တဲ့သူကိုေတြ႔ရေတာ့တာပါပဲ။

အဲဒီ နွစ္တန္းေက်ာင္းသားက တစ္ျခားသူေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
လူထုဦးလွ၊ ေဒၚအမာရဲ့ေျမး.စာေရးဆရာ ေဒါက္တာ ျမမဥၹဴရဲ့သား
ဆရာ၀န္စာေရးဆရာ ဘိုဘိုလန္းစင္ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။

................................................
စာျဖင့္ကမာၻပတ္ပါ...

အေၾကာင္းမညီညြတ္ေသးလို႔ ျပည္ပခရီးမထြက္ျဖစ္ေသးသူမ်ားလည္း
စာနဲ႔ ကမာၻပတ္နိုင္ပါတယ္။ စာနဲ႔ကမာၻပတ္ဖို႔လိုပါတယ္။
စာနဲ႔ေရာက္ဘူးျခင္းဟာ မ်က္စိနဲ႔တပ္အပ္မျမင္ရတာကလြဲရင္
အထူးအက်ိဳးမ်ားပါတယ္။
ခုေခတ္ၾကီးမွာ အင္တာနက္ေပၚကေနဓါတ္ပံုမ်ားပါၾကည့္နိုင္ေနပါျပီ။

ကြ်န္ေတာ္ ၁၉၉၅ မွာ ဘန္ေကာက္၊ ကြာလာလမ္ပူ စတဲ့ျပည္ပနိုင္ငံ
ေတြစေရာက္ဘူးပါတယ္။ စာနဲ႔ေရာက္ဘူးထားေတာ့မစိမ္းပါ။
စာဖတ္မထားသူကေတာ့ အျပင္ေတာင္မထြက္ရဲေတာ့တာမ်ိဳးေတြ႔ဘူးပါတယ္။
လက္ရိွေနထိုင္ရာ ဒိန္းမတ္နိုင္ငံရဲ့ ျမိဳ႔ေတာ္ ကိုပင္ေဟဂင္ ကိုလည္း
ငယ္ငယ္ကတည္းက သခင္ဘေသာင္း ဘာသာျပန္တဲ့ အန္ဒါဆင္ ရဲ့ ပံု၀တၳဳ မ်ား
ကိုဖတ္ျပီး ၾကြက္ေတြနဲ႔ကိုပင္ေဟဂင္ ျမိဳ႔ေဟာင္းၾကီးကိုရင္းနွီးေနခဲ့တာပါ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔မိသားစုေလး သမီးကေက်ာင္းအားရက္၊ ဇနီးကေႏြအားရက္၃ပတ္၊
ကြ်န္ေတာ္က ၂ပတ္ ရထားတာမို႔ လာမယ့္ ၆ ရက္ေန႔မွာ လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္ေပါင္း
၄၃ နွစ္က ေဖေဖေရာက္ဘူးခဲ့တဲ့ အီတလီနိုင္ငံကို အလည္သြားၾကပါမယ္။
ေရာမမွာရိွတဲ့ Colosseum. Pisa tower စတဲ့ အေဆာက္အဦးေတြရဲ့ အေၾကာင္း
ေတြကိုလည္း စာေပဗိမာန္ကထုတ္တဲ့ သုတပေဒသာ စာေစာင္မွာဖတ္ဖူးတာ
ေၾကာင့္ စာနဲ႔ေတာ့ေရာက္ဖူးေနခဲ့တာၾကာပါျပီ။

သုတစာေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွေဟာင္းသြားမွာမဟုတ္တဲ့စာေတြျဖစ္ျပီး
အျမဲဆန္းသစ္ေနမွာမို႔ အရင္ထုတ္ခဲ့တဲ့ သုတပေဒသာ စာေစာင္ေတြကိုလည္း
အခု စြယ္စံုက်မ္းေတြျပန္ထုတ္မွာမ်ိဳး စီစဥ္ေပးနိုင္ရင္ ကေလးေတြ၊ လူငယ္၊
လူၾကီးေတြပါမက်န္ အက်ိဳးမ်ားေစမွာပါ။

ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ကြ်န္ေတာ္အခုေနတဲ့ ဒိန္းမတ္နိုင္ငံ အေၾကာင္းကို
ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေလ့လာ ဖတ္၊ မွတ္ထားသူဟာ မေရာက္ဘူးေပမယ့္
ကြ်န္ေတာ့္ထက္ပိုသိ၊ ပိုအျမင္က်ယ္မွာျဖစ္တာေၾကာင့္

ကေလးလူငယ္ေတြ သုတ၊ ရသစာေပေတြ ဖတ္ၾကပါ၊ မွတ္ၾကပါလို႔
ေစတနာေကာင္းနဲ႔တိုက္တြန္းရင္း..
စာေပဗိမာန္မွ ျမန္မာ့စြယ္စံုက်မ္းေတြ ျပန္လည္ထုတ္ေ၀မယ့္အစီ
အစဥ္ကိုၾကိဳဆိုလိုက္ရေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား။

*မွတ္စု၊
(ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ ႏိုင္ငံတကာက စာေကာင္းေပမြန္ေတြကို
ျမန္မာစာဖတ္ပရိသတ္ေတြျမည္းစမ္းၾကည့္ႏုိင္ဖို႔ ဘာသာျပန္ဆို
ထုတ္ေ၀ေပးတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ ဘာသာျပန္စာေပအသင္း
(Burma Translation Society) ကို ၁၉၄၇ ခုႏွစ္မွာ စတင္တည္ေထာင္ခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ႏွစ္အၾကာမွာ အဲဒီအဖြဲ႕အစည္းကို စာေပဗိမာန္လို႔ ေခၚတြင္ခဲ့ပါတယ္။
ဇြန္ပန္းပြင့္ | Wednesday, 15 June 2016)

7th July, 2017. ျမန္မာတိုင္းမ္

"ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ပြါး..လြန္စြာအက်ိဳးမ်ား.."

အလုပ္တာ၀န္ေတြပိေနတာနဲ႔ ေရးလက္စေဆာင္းပါးေလးေတြလည္း
လက္စမသတ္နိုင္၊ Post အသစ္ေလးေတြလည္းေရးမတင္ျဖစ္တာ
အေတာ္ၾကာေနပါျပီ။

အခုခရစ္စမတ္နားရက္မွာျမန္မာျပည္အတြက္ေရးေနတဲ့ေဆာင္းပါးေလး
ေတြအတြက္အခ်ိန္ေပးမယ္စိတ္ကူးထားပါတယ္။

ဂ်ာမဏီက စာေရးဆရာဦးဇင္း ဘုန္းဘုန္းကု(အရွင္ကုသလသာမိ)
က ဒကာၾကီးစာမေရးတာၾကာျပီ လို႔လွမ္းေမးေနသလို
ျမန္မာျပည္က သူငယ္ခ်င္းေကာင္း စာေရးဆရာအယ္ဒီတာ ကိုသိန္းေအး
ကလည္း စာမေရးတာၾကာရင္ လွမ္းလွမ္းေျပာပါတယ္။

ေဆာင္းပါးေရးရင္ၾကာတတ္တာမို႔ ကြ်န္ေတာ့္စာေလးေတြကိုအားေပးၾကတဲ့
fb ေပၚကမိတ္ေဆြမ်ားနဲ႔လည္းအဆက္မျပတ္ရေလေအာင္ Postအတိုေလး
တစ္ခုကိုအရင္ေရးတင္ဖို႔စိတ္ကူးေတာ့မေလးရွားတုန္းက
Laundry မွာလုပ္စဥ္ ေပါင္မုန္႔ကားေလးနဲ႔ Genting Highland
မွာရိုက္ခဲ့တဲ့ဓါတ္ပံုေလးကိုေတြ႔ျပီး စာဖတ္သူမ်ားလည္း
အေျပာင္းအလဲေလးဖတ္ရေအာင္မေလးရွားနိုင္ငံမွာ ၁၀နွစ္တာ ဘ၀စံု၊
အလုပ္စံု က်င္လည္ခဲ့ရစဥ္ကအေၾကာင္းေလးတစ္ခုကိုမွ်ေ၀လိုက္ရပါတယ္။
...............................................

ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက ညီအစ္ကိုသံုးေယာက္ ပခုကၠဴ အလယ္တိုက္ၾကီးက
ဘုန္းဘုရား အရွင္ေကလာသ ဆီမွာ ကိုရင္၀တ္ခဲ့ၾကဘူးပါတယ္။
အခ်ိန္ရသခိုက္ေတြမွာ သာသနာအတြက္ က်မ္းၾကီး က်မ္းငယ္ေတြပဲ
အဆက္မျပတ္ေရးသားျပဳစုေနတဲ့ အလြန္ၾကည္ညိဳ ဖြယ္ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး
ျဖစ္ပါတယ္။

ဘုန္းဘုန္းဘုရားၾကီးက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ဘုရားဂုဏ္ေတာ္၊ တရားဂုဏ္ေတာ္၊
သံဃဂုဏ္ေတာ္ေတြ ႏႈတ္ငံုေဆာင္ေစျပီး ၀ိပသနာရႈမွတ္နည္းပါ သင္ၾကားေပး
ခဲ့တဲ့ေက်းဇူးတရားကိုလည္း ဘုန္းဘုရားပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားခဲ့ေပမယ့္ အစဥ္ဦးထိပ္
ပန္ဆင္လ်က္ပါ။
..................................................
ေရးျပခ်င္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးကေတာ့၁၉၉၈ ၀န္းက်င္ကပါ။
ကြ်န္ေတာ္ Kuala Lumpur , Ampang မွာရိွတဲ့Arami ဆိုတဲ့ Laundry မွာ
Supervisor လုပ္ေနစဥ္ကျဖစ္ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္က လမ္းေတြလည္းသိ ကားလည္းကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ေမာင္းတတ္ေတာ့
အ၀တ္အထည္ပစၥည္းသည္ပို႔လည္း သူေဌးနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ပဲလုပ္ၾကပါတယ္။

သူမ်ားနိုင္ငံေတြမွာေတာ့ မိမိကိုယ္ကိုသာအားကိုးရာေတြျဖစ္ၾကပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့မိမိရဲ့ကိုးကြယ္ရာျဖစ္တဲ့ ဂုဏ္ေတာ္ေတြကို တစ္ေန႔မပ်က္
အလုပ္လုပ္ေနစဥ္၊ ဘတ္(စ္)ကား၊ ရထားစီးေနစဥ္ ေတြမွာပါစိတ္ထဲကေန
သတိရတိုင္းပြါးမ်ားေနတတ္ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ကအဲဒီေလာင္ဒရီပိုင္ ေပါင္မုန္႔ကားအသစ္ေလးကိုေမာင္းျပီး
အ၀တ္အထည္ေတြပို႔ေဆာင္ေပးရပါတယ္။
Genting Highland ဆိုတဲ့ KL ျမိဳ႔အျပင္က အပန္းေျဖေတာင္ေပၚျမိဳ႕ေလးက
Sri Malaysia ဆိုတဲ့ ေဟာ္တယ္တစ္ခုကိုလည္းေန႔စဥ္နီးပါးတက္ရပါတယ္။
Kl ကေန တစ္နာရီေလာက္ေမာင္းရပါတယ္။
အေလးအပင္သယ္ရတာလည္းမဟုတ္ေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းပဲသြားပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကြ်န္ေတာ့္မွာ Work permit မရိွတဲ့အျပင္မေလးရွား
Driving licence လည္းမရိွေသးပါဘူး။
စစ္ေဆးတာနဲ႔ေတြ႔ရင္ေတာ့ကိုယ္ျဖစ္ကိုယ္ခံပါဘဲ။

အဲဒီေန႔ကလည္း Genting Highland ကိုထြက္ခဲ့ပါတယ္။
KL ျမိဳ႕ျပင္ထြက္တဲ့ Toll gate ကိုျဖတ္ျပီးလို႔မၾကာပါဘူး surprise check
အၾကီးအက်ယ္လုပ္ေနတာနဲ႔ၾကံဳ ေတာ့တာပါပဲ။

ကားေလးေတြကိုစစ္ေဆးတာမဟုတ္ဘဲ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ေမာင္းလာတဲ့
ေပါင္မုန္႔ကားလို ကားလတ္ေတြကိုပဲ လမ္းေဘးကိုဆင္းခိုင္းလို႔စစ္ေနတာပါ။
ကြ်န္ေတာ့္ေရွ့မွာ ၃၊၄ စင္းရိွေနျပီး ရဲကကားသမားေတြကို လမ္းေဘးမွာရပ္ခိုင္းေနတာ
ေတြ႔ရပါတယ္။
ရပ္ျပီးေတာ့ ရဲေတြကလိုင္စင္ကိုစစ္၊ ကားတံခါးေတြဖြင့္ခိုင္းစစ္ေနတာ
ေတြကိုျမင္ေနရပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္အလွည့္မေရာက္ေသးခင္ ေရွ႕ကားေနာက္ကေမွးလိုက္
ေနရင္း ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ကိုသာ ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ပြါးေနရပါေတာ့တယ္။
ဒီတစ္ခါေတာ့အက်ိဴးနည္းပါျပီေပါ့။ work permit ျပစရာမရိွတဲ့အျပင္၊
ကားေမာင္းလိုင္စင္နဲ႔တူတာေတာင္ကိုင္မထားပါဘူး။

အခန္႔မသင့္ရင္ ေထာင္က်၊ ၾကိမ္ဒဏ္ပါအပိုဆုေပါက္သြားနိုင္ပါေသးတယ္။
က်န္တာေတြသိပ္ေတာ့မပူပါ။ အိမ္ကိုေငြမပို႔နိုင္ေတာ့မွာသာပူမိပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္ေရွ႕က ကြ်န္ေတာ္လိုကားအလွည့္ေရာက္ေတာ့ ရဲကလမ္းေဘးဆင္း
ကားရပ္ခိုင္းတာေတြ႔ရပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ့္အလွည့္ေရာက္ပါျပီ။ ကြ်န္ေတာ္လည္းဘာမွျပစရာမပါတဲ့အတူတူ
မထူးေတာ့တာမို႔ ဂုဏ္ေတာ္ပြါးရင္း အဲဒီရဲကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ျပန္ၾကည့္လို႔ ေမတၱာပါ
ပို႔ေနလိုက္ပါတယ္။

မယံုနိုင္စရာျဖစ္ပံုမ်ားေျပာပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ကလမ္းေဘးမွာကားရပ္ဖို႔ေနရာေတာင္ၾကည့္ေနပါျပီ။
အဲဒီေမာင္မင္းၾကီးသား ရဲက ကြ်န္ေတာ့္မ်က္လံုးကိုေသေသခ်ာခ်ာ
တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ျပီး လမ္းေဘးမွာမရပ္ခိုင္းေတာ့ဘဲ လက္ျပလို႔
ဆက္ေမာင္းခိုင္းလိုက္ေတာ့တာပါပဲခင္ဗ်ာ။

ျဖစ္နိုင္ရင္၀ုန္းကနဲအဲဒီေနရာကေန ထြက္သြားခ်င္ေပမယ့္ ဘာမွမျဖစ္သလို
ဟန္မပ်က္ဟိုက္ေ၀းလမ္းေပၚျပန္တက္ေမာင္းထြက္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။

ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ေတြမ်ားယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ပြါးမ်ားရင္အက်ိဳးထူးရနိုင္ပံုမ်ားေျပာပါတယ္။
ဒီလိုအက်ိဴးထူးေတြလိုလားျပီး ပြါးမ်ားဖို႔ကိုေတာ့ကြ်န္ေတာ္ဆိုလိုတာမဟုတ္ေၾကာင္းပါ။
မိမိရတဲ့ မည္သည့္ဘုရားတရားေတာ္ေတြမဆို ရိုေသစြာပြါးမ်ားၾကဖို႔ဆိုလိုရင္းပါ။

ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြအေပါင္းလည္း ခုလိုနွစ္သစ္အခါသမယမွာ
စိတ္ေကာင္းနွလံုးေကာင္းမ်ား၊ မေလွ်ာ့ေသာသတိမ်ားနဲ႔အတူ
နွစ္သစ္ကိုၾကိဳဆိုနိုင္ၾကပါေစလို႔ဆုေတာင္းလိုက္ရေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား။

Fb post. Dec, 2015.