"ဒိန္းမတ္ကလက္ေဆာင္ေပးျခင္းအေလ့အထ..."

၁၈၄၉ ကထဲကဆြဲခဲ့တဲ့ "ဒီမိုကေရစီဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ" ေၾကာင့္ ဒီမိုကေရစီ 
အသားက်ေနျပီေျပာလို႔ရတဲ့ ဒိန္းမတ္နိုင္ငံက လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ့ အျပဳအမူ၊ အေနအထိုင္
စည္းကမ္းေလးေတြကို ေနလာခဲ့တဲ့ ၁၀နွစ္ေက်ာ္အေတြ႔အၾကံဳ နဲ႔ လက္လွမ္းမွီသေလာက္ 
နည္းနည္းခ်င္းတင္ျပသြားမယ္လို႔ရည္ရြယ္ပါတယ္။ 
စာရြက္ေပၚမွာ ျပဌာန္းမထားတဲ့ က်င့္၀တ္ေတြလည္းပါနိုင္သလို ကြ်န္ေတာ္တို႔နိုင္ငံအတြက္ 
မေကာင္းတာပယ္လို႔ ေကာင္းတဲ့သင့္ေတာ္တာေလးေတြလည္း
ထုတ္နုတ္ေဆာင္ရြက္နိုင္ၾကဖို႔ျဖစ္ပါတယ္။

လက္ေဆာင္ေပးျခင္းအေလ့အထ

မိတ္ေဆြခ်င္း၊ ေဆြမ်ိဳးခ်င္း၊ ရည္းစားခ်င္း လက္ေဆာင္ေပးေလ့ရိွၾကပါတယ္။
အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ အေလ့အထေလးပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔နိုင္ငံမွာရိွသလို
ကမာၻနဲ႔အ၀ွမ္းမွာလည္း လက္ေဆာင္ေလးေတြေပးၾကပါတယ္။
ျဖဴစင္ သန္႔ရွင္းတဲ့လက္ေဆာင္ေလးေတြျဖစ္ဖို႔ေတာ့လိုမွာျဖစ္ပါတယ္။

လက္ေဆာင္အေပးခံရသူမွာ၀န္မပိေအာင္ လက္ေဆာင္ေပးတဲ့သူကဆင္ျခင္ရမွာ
ျဖစ္သလို လက္ခံသူကလည္း ဆင္ျခင္လက္ခံရမွာဘဲျဖစ္ပါတယ္။

ဒိန္းမတ္နိုင္ငံမွာ မဖိတ္ထားဘဲ ၾကိဳေျပာမထားဘဲ အိမ္လည္တဲ့အေလ့အထမရိွပါဘူး။ မိတ္ေဆြတစ္ဦးဦးကဖိတ္လို႔သြားရင္လည္း တန္ဘိုးသိပ္မၾကီးတဲ့လက္ေဆာင္ေလးေတြ
ယူသြားၾကပါတယ္။ ၀ိုင္ပုလင္း၊ ပန္းစည္း စတာေလးေတြပါ။

ေမြးေန႔ဆိုရင္လည္း ေမြးေန႔ရွင္ကို ဘာလိုခ်င္လဲ လွမ္းေမးတတ္ၾကပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔သမီး ၁၃နွစ္ေမြးေန႔လုပ္ေတာ့ မိတ္ေဆြေတြက ဘာလိုခ်င္လဲ
လွမ္းေမးၾကေတာ့ " အ၀တ္အစားေလးေတြဘဲေပးၾကပါ။ ပိုက္ဆံဆိုရင္
ေမေမကသိမ္းသြားလို႔ပါရွင္" လို႔ေျဖခဲ့တာသတိရမိပါတယ္။
ဒီမွာက ပြင့္လင္းၾကတယ္။ လက္ေဆာင္ေနာက္မွာလည္းဘာေနွာင္ၾကိဳးမွမရိွ
တာကိုေတြ႔ရပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္အလုပ္လုပ္တဲ့ မူၾကိဳ ေက်ာင္းေလးမွာ ဘယ္ဆရာ၊ ဆရာမမွ သီးသန္႔
လက္ေဆာင္မရဖူးပါဘူး။ ဘယ္ေက်ာင္းသားမိဘကမွလည္း လက္ေဆာင္သီးသန္႔
ေပးတဲ့ အေလ့ကိုမလုပ္ပါဘူး။

ဆရာ၊ ဆရာမေတြ တာ၀န္ကို ေက်ပြန္စြာေဆာင္ရြက္နိုင္ဖို႔ "လက္ေဆာင္မေပးျခင္း"
ဆိုတဲ့အေကာင္းဆံုးလက္ေဆာင္ကိုမိဘေတြကေပးပါတယ္။

၀န္ထမ္းေတြကလည္းမိမိတာ၀န္ကို မိမိေက်ပြန္ေအာင္ဘဲေဆာင္ရြက္ၾကပါတယ္။
ဘယ္ ကေလးကိုမွထူးျပီးအခြင့္အေရးမေပးပါဘူး။
လက္ရိွ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ရဲ့ေျမးလည္း ေက်ာင္းမွာရိွပါတယ္။ ဘာအခြင့္အေရးမွပိုမရပါဘူး။

အခြင့္အေရးပိုရတဲ့ေကာင္ေတာ့ရိွတယ္။ ဘာမ်က္နွာမွမရိွတဲ့ခ်က္ခ်င္ညာက ခိုလံႈလာတဲ့ မိဘေတြရဲ့၅နွစ္သားပါ။ ဆိုးလိုက္တာေတာ့ တာေတလန္ေနတာပါဘဲ။
ဒီမွာကေလးေတြကို ရိုက္ခြင့္မရိွပါဘူး။
ျမန္မာနိုင္ငံသားကြ်န္ေတာ္ လက္ယားေပမယ့္ သူတို႔ကေတာ့ ေက်ာသားရင္သား
မခြဲတဲ့ ဥပေဒေအာက္မွာ ဒီေကာင့္အတြက္ ဆရာတစ္ေယာက္သီးသန္႔ထားျပီး
စိတ္ရွည္လက္ရွည္ သင္ၾကားေပးတာေတြ႔ရပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ့္အမ်ိဳးသမီး အလုပ္၀င္ေနတဲ့ ဘိုးဘြားရိပ္သာမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမိဳ႕နယ္၀န္
ရဲ့ အေဖရိွပါတယ္။ က်န္ ဘိုးဘြားေတြနဲ႔ တန္းတူအခြင့္အေရးပဲရပါတယ္။
ဘိုးဘြားသားသမီးေတြက ၀န္ထမ္းေတြကို ပါစင္နယ္လက္ေဆာင္ေပးခြင့္မရိွသလို
၀န္ထမ္းေတြကလည္းမယူၾကပါဘူး။ ေခ်ာကလက္ေပးရင္လည္း ၀န္ထမ္းအားလံုးစားရေအာင္
ဧည့္ခမ္းမွာ ေဖါက္ျပီးတင္ထားလိုက္ရံုပါပဲ။

လုပ္ငန္းခြင္ေတြမွာ လက္ေဆာင္ေပးတဲ့ ယူတဲ့ဓေလ့လံုး၀မရိွပါဘူး။
ျပည္သူကိုယ္နိႈက္က တာ၀န္သိသိလိုက္နာၾကျပီး အလုပ္လုပ္တဲ့၀န္ထမ္းေတြကို
လိပ္ျပာသန္႔သန္႔ အားလံုးတန္းတူ ေဆာင္ရြက္နိုင္ေအာင္ ကူညီၾကတာပါ။

ရုံးေတြ၊ ရဲစခန္းေတြမွာ ျပည္သူေတြကိုစိတ္ရွည္လက္ရွည္ ကူညီေဆာင္ရြက္ေပး
ၾကတယ္။ ျမန္မာျပည္သားကြ်န္ေတာ္က ခုလိုအခ်ိန္ယူကူညီလို႔ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း
ေျပာရင္ " ကိစၥမရိွပါဘူး။ ငါတို႔အလုပ္ငါတို႔လုပ္တာပါ"လို႔ျပန္ေျပာမွာဘဲျဖစ္ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ျပည္သူေတြ မိမိတတ္နိုင္တဲ့ အျမတ္တနိုး အေကာင္းဆံုးလက္ေဆာင္ကို
တိုင္းျပည္အတြက္ ေပးခဲ့ၾကျပီးပါျပီ။

သူတို႔ေတြ အေနွာင္အဖြဲ႔ကင္းကင္းနဲ႔ ျပည္သူ႔အက်ိဳး ေက်ာသားရင္သားမခြဲ ျပဳမူ
ေဆာင္ရြက္ေပးနိုင္ၾကေအာင္ ၀ိုင္းရံၾကရမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔နိုင္ငံသားေတြရဲ့
တာ၀န္ပဲျဖစ္ပါေၾကာင္း နဲ႔ နိုင္ငံေတာ္ပိုင္းကလည္း လံုေလာက္တဲ့လစာကို 

၀န္ထမ္းေတြခံစားနိုင္ေအာင္ေဆာင္ရြက္ေပးရမွာလည္းျဖစ္ေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား။

Fb post. Nov, 2015